Świąteczne czytanie w zespół..

Cud świąteczny nastąpił.. Ale zanim Wam nakreślę na czym cud ten świąteczny i całkowicie niespodziewany dla mnie polega, trzeba by było zrobić małą czasoprzestrzenną podróż wstecz...

Kilkudniowe milczenie które się wzięło i pojawiło u mnie na blogu tłumaczyć mogę tylko coraz bardziej przytłaczającą, wcale nie magią, a kulinarną tyranią przedświąteczną. Druciki i igiełki dziewiarskie poszły w zapomnienie całkowite i zostały wymienione na wszelkiej formy plastyczne ciasta od uszkowych i pierogowych wytrawnych wersji po te słodyczą ociekające. Piekłam, kleiłam, kroiłam, siekałam, wszystko z nadzieją, że może tym razem TE Święta będą piękne. I teraz nastąpi prawda - nie znoszę świąt.. Nie pomagało też to, że gdziekolwiek bym nie spojrzała w ostatnim tygodniu wszędzie atakowana byłam radością i życzeniami w postaci słów czy obrazów, które zamiast radować wzmacniały tylko poczucie bezsensowności przeżywania radości, i zamiast się współcieszyć z całym światem spotęgowały tylko i tak demoralizujący już wpływ Grinch'a  (zielony potwór, co to magię świąt wziął i ukradł) siedzącego na moim ramieniu.. Grinch musiał się jednak zmierzyć z anielską cierpliwością Połówka, który za wszelką cenę i wszelkimi możliwymi sposobami próbował zzieleniałego ze złości i goryczy potwora z mojego ramienia przegonić. I ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu - podołał temu zadaniu na piątkę z plusem!

I choć nie wierzyłam, że to się wydarzy, domek mój zapachniał w tym roku czerwonym i ostrym jak brzytwa barszczem, w którym spokojnie spoczywały uszeńka (po kilkanaście na łeba, takie były maleńkie), pierogami z grzybkami i kapustką okraszonymi niemałą porcją masełka z bułeczką tartą, rybką dopiekaną w piecu i słodyczą kokosowego sernika... a na domiar wszystkiego były światełka, i chyba tymi właśnie światełkami Połówek nawrócił moje podgryzane przez Grincha na wpół zzieleniałe już serducho. Pięknie było... a było o tak:

A ponieważ podczas świąt spędzonych we dwoje nikt niczego nie musi, poranek należał do bardzo łaskawych. Połówek zasiadł przed ekranem i stoczył zapewne niejedną zwycięską bitwę w świecie wirtualnym pełnym baśniowych postaci, a ja mogłam, tuż po śniadanku, racząc się przepyszną i niespieszną kawą zaspokoić swoje pragnienie magii miłości nie tylko od święta. 

Na czytniku wygaszacz, dowód, że właśnie zakończyłam czytać, choć mam wrażenie, że choć ta niezwykła historia doczekała się ostatniego zdania w swej papierowej (bo spisanej) wersji, w życiu tak naprawdę dopiero by się zaczęła. Bardzo krzepiąca i optymistyczna, chwilami śmieszna, przerażająca w smutku, pełna skrajnych emocji, niedopowiedziana, wyczerpująca, subtelna i bardzo rzeczywista jednocześnie. Mimo swej krótkiej wersji pełna niebanalnych zdań, ciekawa konstrukcyjnie, wręcz zaskakująca. Pochłonęłam ją w pośpiechu i prawie na bezdechu ;) - i polecam gorąco. 

A mowa jest o książce Davida Foenkinos "Delikatność".

I chyba wiem jaką nazwę będzie miał powstający w miedzy czasie szyjo- otulacz z ażurem...

Przed tygodniem Połówek doczekał się zakończenia upragnionego szalika nr 3. Kolejny do kolekcji (nr1.  tak polubiony, że aż nawet w domu noszony), ale tym razem szlachetny nie tylko w swej formie, ale i składzie. Powstał z Manos del Uruguay - Silk Blend, delikatnej i bardzo miłej w dotyku - w sam raz dla wymagającego i nietolerującego drapania karku Szanownego Połówka. Forma jedna z najprostszych, pięknie eksponująca barwne przejścia tej wełny - jodełka. Tak sobie wyglądają razem:

Nie wiedzieć czemu udało mi się okiełznać wywijanie na krawędziach szalika, nic się nie zwija, grzeje i dotykiem jedwabiu obejmuje nawet Połówkową wymagającą szyję. Zacny w długości - ponad 180 cm (jedyne 400 oczek na drutkach 6.0), pochłonął prawie 4 sztuki 50g motków Manosa.

Jakiś czas temu napisałam, że nie dla Połówka jedwabie... kosztowny to biznes, jak przyjdzie dziergać nie wiadomo czy noszony ostatecznie sweterek, ale szalik - czysta przyjemność. 

Tegoroczne święta zatem zaliczam do magicznych, i pełnych niespodzianek (niespodzianka z ostatniej chwili - kocham MANGO!). 

Mam nadzieję, że gdziekolwiek i z kimkolwiek przyjdzie Wam spędzić ten czas - niezależnie od Waszego wcześniejszego nastawienie odnajdziecie tę magię, jeśli nie w potrawach i prezentach, to własnie w oczach najbliższych Waszemu sercu osób. Tam tej magii jest najwięcej! :)