Czego dziewiarka w "Hobbicie" szuka...

Kochamy z Połówkiem dobre kino. Tak się niefortunnie złożyło, że mieszkamy w kraju, w którym oryginalne ścieżki dźwiękowe filmów innych niż niemieckie produkcje zastępowane są nowymi - niemieckimi, w których każdy bohater filmu ma swój nowy głos przemawiający w języku niemieckim. Ponoć nawet głos ten jest zawsze jeden i ten sam dla każdego aktora, czyli taki sobie na przykład Bruce Willis również w języku niemieckim ma ciągle jeden i ten sam głos, który wraz z samym aktorem zmienia się na przestrzeni czasu. Rodzi się we mnie automatycznie jedno pytanie, a co jeśli aktor głosowy przypisany jednemu aktorowi z jakiegoś życiowego powodu nie będzie mógł tego swojego głosu udzielać...? nie będzie więcej filmów w kinach z udziałem tego aktora??? Albo co jeśli aktor grać przestanie - kariera głosowego aktora również się zakończy? ;)  Najgorsze jest to, że oprócz telewizji ten sam system obrabiania filmów wszedł do kin, i chcąc obejrzeć w kinie film bez dubbingu trzeba się bardzo spieszyć, bo tylko tuż po premierze i zaledwie kilka razy będziemy mieć szansę na to by nie tylko obejrzeć ale i filmu w oryginale wysłuchać. W Niemczech jest zaledwie kilka kin, i to tylko w 3 największych miastach, o stałym repertuarze filmów z oryginalną ścieżką dźwiękową. 

Kocham kino, ale dźwięk w moim przekonaniu jest nieodłącznym elementem pięknego spektaklu filmowego, równie ważnym co gra aktorska, no co ja będę, jest grą aktorską, bo tego czego w twarzy nie znajdziesz w takim filmowym obrazie usłyszysz w głosie. Taki sobie Sean Connery z tym przepięknym, męskim, mrocznym i pełnym wdzięku akcentem, no jak go można zagrać? i to jeszcze w języku niemieckim....?!

Udało nam się szczęśliwie znaleźć Kino, w którym można było obejrzeć Hobbit'a (część 2) w pełnej krasie, nie tylko obrazu ale i dźwięku. I choć fanką Tolkiena nie jestem (wstyd się przyznać, ale nigdy nie przeczytałam nawet pół zdania... może powinnam nadrobić? ), to zdecydowanie fanką reżysera ekranizacji tolkienowskich powieści - Peter'a Jackson'a jestem. Nie będę się tutaj nad technologią filmu 3D rozwodzić, bo po pierwsze mało o tym wiem, a dokładniej wiem tyle ile zafascynowany Połówek jest w stanie mi przekazać zanim temat mnie znudzi ;), a po drugie zawsze wydawało mi się, że niespecjalnie takie spotkania z wyłażącymi z ekranu kinowego postaciami lubię, ba, nawet mnie drażnią, bo potem boli mnie głowa, boję się konsekwencji zdrowotnych w postaci zeza, co wydaje się być ceną wysoką za kilka godzin przyjemności. Ale, że kobietą jestem, a każda babka ma prawo się i swoje opinie w zależności od humoru i kaprysu zmienić ;) to i ja też dojrzałam i sama siebie zaskoczę mówiąc - że jak Hobbit, to żadne tam kanapowe domowe na iluś tam calach oglądanie, tylko duży ekran kinowy i w 3D i tylko w klimacie TEATRALNEJ SZTUKI, bo taki efekt daje ponoć (znów Połówek występuje tu w roli specjalisty i źródła wiedzy w temacie - o czym możecie poczytać tu: klik) czterdzieści kilka klatek wyświetlanych w ciągu sekundy, czyli dwa razy więcej niż normalne kino, plus oczywiście specjalne okulary. 

Nie było jednej takiej chwili podczas wczorajszego spektaklu, w której poczułabym się znudzona, o nie. Detale jakie można podglądnąć podczas takiej sztuki - gra mięśni twarzy aktorów, charakteryzacja, niebywale dopracowane postacie baśniowe (i tu na kolana powala Smaug w obrazie, ale i też i mowie... eh ten głos.... ), dynamika ciał podczas walk, podróży saniami, końmi i innymi czteronogami, no absolutnie wszystko jest przepiękną ucztą wprowadzającą w niemy zachwyt zarówno obrazem jak i dźwiękiem. Wspaniała magia kina, genialna rozrywka warta każdych pieniędzy.

Nie mogłam opuścić sali kinowej, choć było już naprawdę późno i smak słodzonego popcornu nie jest moim ulubionym, to mimo niekończących się napisów końcowych nie wstaliśmy z krzeseł dopóki w sali nie zapanowała absolutna cisza. W tych krzesłach utrzymały nas dźwięki tego utworu:

a jeśli chcecie posłuchać go podglądając co nieco z samego filmu - popatrzcie tu:

 http://www.youtube.com/watch?v=2fngvQS_PmQ

A teraz o prawdziwym dramacie każdej dziewiarki w kinie podczas dłużącego się filmu... na drutki za ciemno, popcorn na słodko to nie jest moja bajka, żywcem nie ma co z łapkami zrobić.. Ale dzięki temu, że na łapki co chwilę patrzeć nie muszę, mogłam wszystko dokładnie obejrzeć co się na ekranie dzieje i co się nosi. I wypatrzyłam, męski czy nie (kwestia sporna bo brokat ma), migający srebrem, mieniący się w świetle księżyca, nie raz zroszony kroplami deszczu, nadpalony gorącymi płomieniami, ale zawsze piękny i nadający niebywałego charakteru Gandalfowi - szary w swych szarościach szyjo otulacz:

Na koniec ciekawostka, zanim seans się rozpoczął musieliśmy przebrnąć przez morze reklam. Ostatnio z telewizją niewiele mam wspólnego, i w związku z tym nie jestem na bieżąco, ale ta jedna konkretnie sprawiła, że przyniosłam wstyd Połówkowi, płacząc i krztusząc się ze śmiechu, bo najwidoczniej tylko dla mnie w kinie była ona "nową" i baaaaaardzo śmieszną, albo przede wszystkim śmieszną, bo nawet oglądana w domu przed chwilą wprowadziła mnie w niekontrolowany rechot.

No to zostawiam Was wraz z tym ciśniętym się na usta rechotem, życząc Wam baśniowego dnia!