Burza piaskowa...

..właściwie nie tyle piaskowa, co mózgów :) Dopadło mnie bolesne tworzenie z nadmiarem pomysłów. Dlaczego bolesne? bo jak się ma za dużo pomysłów na jeden projekt, to zamiast pięknie zapowiadającego się elementu garderoby pojawia się... choinka (bo tak świątecznie wystrojony mi kawałek sweterka wyszedł), a kto lubi się w choinki ubierać? no ja nie... idea była dobra, ale nie na ten projekt, nie dla tej włóczki, albo właściwie powinnam rzec idee były trzy, wszystkie godne tej włóczki, ale po warunkiem, że w trzech różnych projektach by wystąpiły... no i mamy klops, tego koloru mam tylko i aż 4 motki, czyli nie ma co liczyć na 3 sweterki (jeszcze się nie nauczyłam cudownie sznura w rękach rozmnażać.. ale nadzieją żyję!).

Nie znoszę pruć, by znów zaczynać, nie znosi też tego wełna.. No jakaś taka szczuplejsza jest po każdym pruciu, jakby energię i urodę każdym pełnym gwałtu wyciąganiem jej z robótki traciła, więc postanowiłam sprawiedliwie wszystkie cztery posiadane motki podczas testów "nowego" użytkować... i powstały cztery różne koncepcje, niby tego samego, ale jednak nie do końca... wersje były krótkie, na szczęście, bo od samego początku niezbyt udane...

Rzuciłam w kąt... sprzątanie nie pomogło, mycie garów nie pomogło... składanie ciuchów w szafach i wczorajsze wieczorne spa również zawiodło...Pomyślałam, "wyrzucę dziada!", ale zaraz do mnie dotarło, że to przecież nie sznura wina, że matkę ma nieudaną... że mu źle mówię co ma robić, no bo przecież sznur się stara, słucha mnie jak należy, skręca się tam gdzie powinien, dziury pokazuje gdzie mu nakażę, to nie jego wina, a moja. No głupia matka i już. Do szafy schowam i uratuję przed unicestwieniem pewnym!

Dzień był koszmarny dzisiaj, niby nic strasznego, ale okropnie nie lubię tak czasu trwonić, jak wiem, że mogę go lepiej wykorzystać, a sama sobie stoję na przeszkodzie... i się tak od ścian odbijam. Połówek daleko, kota jakaś marudna, a ja mam jeden z tych dni, że bez kija nie podchodź, tylko że nie ma żywcem nikogo, kto by chciał się na tego kija napatoczyć...

Z tej czarnej rozpaczy odpaliłam skrzynkę z mailami, czymś głowę zajmę, bo przecież nie odpiszę, bo się do tego dziś nie nadaję, a tam miła niespodzianka... mail od Drogiej Testerki. Od kilku dni dzielnie przekręca i krzyżuje oczka i dodaje bąbelki, na bieżąco podsyłając mi przecudne raportujące zdjęcia. Po jednym takim mailu ze zdjęciami uświadomiłam sobie, że jej zazdroszczę, bo sama bym sobie takie Nelumbo zrobiła, no mam chęć  i już. Na co Testerka Droga beztrosko odpowiedziała: "to sobie zrób!"...

Żarówa nagle pod kopułką zabłysła, jakby silnik w środku zaturkotał i dymek uszami wyszedł... WIEM! zrobię sobie piaskowe Nelumbo!!! 

I tak oto przed dwoma godzinami nabrałam oczka i lecę, pomalutku, niespiesznie.. widzę to w końcu! widzę! I czuję, że będzie to dokładnie to, czego potrzebuję... dziękuję Ci droga M. za tę niebywałą inspirację! :D

Oto Nelumbo-nie-Nelumbo w pierwszej odsłonie...

Plan jest taki: Zabieramy z Nelumbo to, co najlepsze, wrzucamy na większy drucik, dodajemy trochę tu trochę tam.. na koniec przyszyjemy guziory (taaakie piękne!) i będzie idealnie! 

Widzicie to?

Pozdrawiam ciepło z piaskowo - mózgowej burzy z happy endem :D