Z placu boju...

Wiosna rozhulała się u nas na całego... stąd zastanawiam się ile spośród moich wełnianych udziergów zdążę zakończyć zanim zmuszona będę przerzucić się na lekkie bawełniane bluzki i sandałki - tego drugiego to już się naprawdę doczekać nie mogę :)

Pomimo najszczerszych chęci z drutków wciąż nie może zejść kilka wielce oczekiwanych przeze mnie sweterków, bo co chwilę i co rusz wynajduję w sieci nowe sweterki, albo nowe zlecenia, które wcześniejsze projekty spychają w daleką otchłań. Jak na złość, ravelry, jak każdą wiosną generuje co chwilę nowe potrzeby posiadania i włóczek i pięknych lekkich dzianinek idealnych na wiosnę i chłodne lato. Jak się przed tym uchronić? nie da się... trzeba dać się porwać, zbankrutować, odmawiać sobie innych przyjemności i gromadzić.. :) Przecież nikt nie powiedział, że na wakacje z prawdziwego zdarzenia trzeba jeździć każdego roku, prawda? 

Oczywiście żartowałam.. umiar, umiar i jeszcze raz umiar.. to jedyne co jest w stanie mnie samą przed sobą samą ochronić (a budżet domowy przed totalną bankrupcją ;) )

A zatem - oficjalnie i naprawdę szczerze zarzekam się, że niczego nowego nie zacznę dziergać, dopóki nie dokończę w końcu tego co mi tu i tam ostatnio zalega. A żeby być całkiem słowną - krótki reportaż z placu boju:

Pinky Inky ;)

Na pierwszy ogień idzie Inky autorstwa Marzeny znanej Wam z Wełnianych Myśli oraz Fotograficznych Czwartków. Załapałam się szczęśliwie na testowanie tego wzoru i piskam z radością, bo świetnie się przy nim bawię. Jeden z tych projektów winowajców, który całkowicie wyparł swoich poprzedników, które zalegają mi od jakiegoś czasu na drutkach. O samym wzorze cicho sza... poza tym że : MNIAM!:)

Kolejny sweterek, który czarująco mnie pochłonął na chwil kilka... i jak to się mogłam tego spodziewać spowolnienia dostałam już przy samych rękawkach... ale czas mnie goni - muszę! bo się uduszę! :)

Atelier nr1. czyli wersja mocno zbliżona do projektu samego - ani jednej modyfikacji nie popełniłam, co jak na mnie - bardzo to dziwne. Ale wiecie jak to jest, po co poprawiać cosia, który jest doskonały? Oczywiście i tu na przeszkodzie stoją rękawy, ale postanowiłam wziąć byka za rogi i tłukę oba jednocześnie... a przynajmniej próbuję, bo ostatnio więcej czasu sweterek spędza w torbie z UFOkami niż w łapkach...

Atelier nr 2., wersja mocno inna, dlaczego? Ponieważ jak się człowiek nastawi na dzierganie swetra wełną, której ma maluśko już w zapasach, a nieszczęśliwie się składa, że o tyle z mięsem sobie poradzić potrafię i cudownie je podczas gotowania rozmnażam - prawda Kasiu? ;) to niestety ale z wełną ten numer nie wychodzi. A zatem niedostatek wełny zmusił mnie do małej tu i tam modyfikacji, które, całkiem szczerze, świetnie zmieniły swetrzysko w lekką, wiosenną o bolerkowym kształcie narzutkę. 

I jak tu nie kochać Ateliera skoro tyle daje możliwości! :)

Tyle...

A co na Was swoimi niepokończonymi oczkami łypie z torby z UFOkami? 

Macie takie projekty, które leżą, kwiczą i czekają cierpliwie?

Ściskam Was i pozdrawiam :)