Papierowy BZIK.

W naszym domostwie każdy mieszkaniec ma swojego FISIA. Mój FIŚ jest powszechnie znany i żeby Was tu nie zanudzić już na początku nazwiemy go na potrzeby tegoż posta "Sznur". Połówek Szanowny ma Fisia na moim punkcie. To sprawa dość oczywista jest, czego dowiódł w poście o swojej podróży w pogoni za sznurem, Fiś to jego niejedyny, choć tego prawdziwie zajmującego i kreatywnego aktywnie wciąż poszukuje - staram się go w "Sznura" wkręcić jak mogę, ale ostatecznie zawsze ponoszę porażkę. Ale nie o tych Fisiach miało być. W każde bowiem niedzielne popołudnie, choćby się waliło i paliło, w porze kulturowo uznanej za "kawową" (u nas to czas zbliżony do czasu herbaty w UK) otwiera drzwi do mieszkania i z niego wychodzi. Po kilku sekundkach i z lekką zadyszką wraca rozanielony i niesie, niesie  nie byle co ( w jego mniemaniu przynajmniej) - gazetki, gazety, koperty i ulotki, a potem kosztując aromatyczną kawę przegląda z uwagą i raczy mnie sporadycznie słowami: "o! w "L" (sklep powszechnie znany) będzie amerykański/chiński/włoski tydzień, nie potrzebujesz ciasteczek/ryżu/makaronów czasem?" albo: "dostaliśmy gazetkę z tego sklepu co kupiliśmy blablabla, patrz, chyba nas polubili..", albo "o patrz, gazetka o hobby, odłożyć Ci?". I tak pijemy tą kawusię, On tę swoją kolorową prasówkę przegląda, a ja się zastanawiam, gdzie mi ją potem, jak już przeglądnie, położy. No dobra, sznurki mogą leżeć wszędzie (się rozumie samo przez się) i nikt oprócz mnie nie ma prawa ich przełożyć/odłoży/chować czy sprzątać, no ale gazetki leżące bez ładu i składu mnie drażnią... 

Czy zdarza Wam się czasem taki stan: "Muszę, bo się uduszę" odczuwać? Mnie dopadło całkiem niedawno i od tamtej pory z głowy wyleźć nie chciało. Wszystkie dziewiarskie projekty rzuciłam w kąt na rzecz "Muszenia", które to się rozpanoszyło i na pierwsze miejsce od razu wlazło. Wszystko to wina tegoż bloga: 

blureco.blogspot.co.uk. (gorąco polecam i przestrzegam, bo Wam szczęki opaść mogą...)

I teraz wyobraźcie sobie taki obrazek, siedzi sobie Żona, rozkraczona, na podłodze, żeby to jeszcze w koronkach, albo kreacji wieczorowej, ale nie, ona w takich dresach-wycierusach, co to nimi nie szkoda po podłodze szurać, siedzi z drucikiem w rączce i zwija.. Na to wchodzi Mąż, z racji, że drzwi wejściowe na wprost miejsca zasiedzenia Żony, widzi ten pokraczny obrazek, krok zwalnia, z lękiem w głosie pytając: 

M: "A ty co, kochanie robisz?"

Ż: "zwijam rurki z papieru".

mąż nieusatysfakcjonowany odpowiedzią pyta dalej:

M: "A na co te rurki zwijasz?"

Ż: "na koszyk pleciony"

widać, że M-owi coś tu ewidentnie nie pasuje... pyta zatem dalej:

M: "A na co ten koszyk, kochanie?"

Lekko zniecierpliwiona przesłuchaniem odpowiada:

Ż: "o rany.. nie wiesz?! no na rurki papierowe....!!!"

M: "?!?!?!.... Okeeeeeeeeeeeeeeeejjjj...." i uciekł...

Sytuacja ta miała miejsce wczoraj. Dziś widok milszy dla oka Mąż zastał, Żona przed komputerem i już nie na podłodze, ale jak na człowieka powyżej 5 roku życia przystało- na krześle. Szczęśliwa, z Kapelusikiem papierowym (u/w/za)plecionym na głowie. 

Oto przyczyna mojego muszenia i ratunek przed uduszeniem, na pewno pierwszy, ale czy ostatni...?:

Techniki nie mam żadnej, wszystko intuicyjnie poszło, ma kupę wad, jeszcze więcej niedociągnięć, prosty jest jak wieża Babel ;), ale jest własnoręcznie wykonany, ma potencjał, bo idealnie się na przyszłe rurki nadaje i do tego dość istotnie wpłynął na postrzeganie niedzielnego Fisia Męża Mojego. Od dziś razem będziemy na te gazetki z utęsknieniem czekać :)))

Spokojnie, nie przebranżowiłam się tak całkiem :) Dziewiarsko dzieje się sporo, ale na razie ciiiii...., to tajemnica ;)

O książce też muszę, choć post nie o sznurkach (ale drucik pończoszniczy 3.0 już odegrał pierwsze skrzypce podczas zwijania - to może Makneta przymknie oko ;) )

Czytam aktualnie ponoć thriller psychologiczny pt. "Analityk" John'a Katzenbacha, i już po kilku własciwie stronach wiem, że jest tajemnica, groźba i szantaż psychologiczny, jest gra która toczy się o życie i jest psychoterapeuta, który z tą sytuacją się zmaga. Tyle na razie.

Ale to nie ta książka zmusiła mnie do napisania tegoż posta. Zakończyłam ją przed dwoma dniami i do tej pory w głowie mi tylko jedno pytanie trąbi: "ALE JAK TO?!".

Mowa tu o książce Ann Brashares, znanej może Wam z książek o wędrujących dżinsach, które doczekały się świetnych babskich ekranizacji. Książka którą miałam przyjemność przeczytać, to "Nigdy i na zawsze", powieść ciekawa, historia mężczyzny, który żył wiele razy i ... pamięta. Pamiętam, że jako dziecko szukałam odpowiedzi na pytanie "co potem", do tej pory jak o tym pomyślę czuję gorąc rumieńców podczas lektury "Życia po życiu", lub "Życia po śmierci", małych dwóch książeczek, których nie wolno mi było pod żadnym względem dotykać. W powieści Ann nie znalazłam odpowiedzi na te i podobne pytania, ale dałam się wciągnąć tej długiej historii, bo trwającej 1000 lat.

Na złość trafił mi się wybrakowany e-book, sporo było w nim błędów edytorskich, ale mimo wszystko czytałam z przyjemnością.

Ach, i na sam koniec będzie o trzecim Fisiu, Kota nasza ma swój nałóg, uzależnienie, które wywołuje w nim to co najgorsze i najśmieszniejsze zarazem - KLEJ. Ale nie taki zwykły klej, chodzi o taki, który znajduje się na foliowych opakowaniach lub na taśmie samoprzylepnej. Od biedy może też być i zwykły biurowy ;) A tak się bawił dziś nasz Nałogowiec:

Ściskamy pro-ekologicznie:)

Edit: W godzinę po publikacji postu Małżonek przeczytał, pośmiał się i po krótkiej refleksji i z nadzieją w głosie przemówił:

M: "To teraz gazetki będą mogły wszędzie jak te sznurki sobie leżeć? "

Ż: "Nie kochanie, upletę dla nich koszyczek" 

M: "???... hahaha".

No i co w tym śmiesznego?! ;)