Fiś w zenicie.

Nie dalej jak w ubiegły piątek Połówek podczas urzędowej przerwy zadzwonił do mnie z pracy niosąc nowinę: "Mam! Jest! Znalazłem!". Zdziwiłam się odrobinkę, bo nieświadoma byłam, że czegoś poszukiwał. Okazało się bowiem, że zaraza objawiająca się skręcaniem papieru w rurki, a następnie wyplataniem, jest chorobą zaraźliwą - uważajcie! ;)

Po zakończonej pracy Połówek przekroczył próg domostwa z uśmiechem dumy i zadowolenia z siebie. Wtedy też moim oczom ukazał się obrazek rozczulający i cieszący moje serce zarazem - siata wypchana katalogami, które czekały w pudełkach na utylizację z racji swojego przedawnienia. Uratowane przed unicestwieniem zajęły zatem główne miejsce na stole w salonie oczekując na ten moment.

W niedzielny poranek słońcem okraszany Połówek zasiadł do stołu, chwycił za narzędzia zbrodni i oddał się z przyjemnością procesowi przetwarzania katalogów na paseczki. Połówek ciachał, a ja, jak ten świstak (tylko bez czekolady - niestety) zawijałam wokół szaszłykowej wykałaczki. Ciachanie trwało kilka godzin, powstało ok 1200 paseczków - i po dwóch dniach zawijania - prawdopodobnie około 1200 rureczek. Taka byłam z siebie dumna, że takie równe, takie kolorowe, że przez chwilę w głowie szukałam rozwiązania na to, by w tej pierwszej formie pozostać jak najdłużej mogły. Wyobraźnia zaczęła jednak pracować, powstał plan przetworzenia rureczek i nadania im bardziej praktycznej w zastosowaniu i równie estetycznej formy. Tak było jeszcze wczoraj po południu, a tak jest już dziś.

A teraz faza testów:

Wymierzył (wąsy się zmieściły to i Odin miał szansę się wcisnąć - podobno długość wąsów kocich decyduje o tym, czy kota przeciśnie swe ciałko nie ryzykując zaklinowania wchodząc do tunelu), wystartował, trochę się powiercił, poprzekręcał i chyba zaakceptował. I o dziwo - niczego nie podgryzał! 

Długo to jednak nie trwało... z jemu równą godnością koszyszcze opuścił bez zadrapań podgryzień i innych destrukcyjnych zapędów. Jest zatem szansa, że jak w jego zasięgu koszyczek swoje miejsce znajdzie, to go oszczędzi.

Jeśli tylko wena i chęci dopiszą - koszyczek doczeka się w przyszłości przykrywki. Co tam do niego załaduję stoi jeszcze pod znakiem zapytania. Coś się na pewno znajdzie ;)

Chwilowo usatysfakcjonowana tematem z radością przerzucam się na powrót na pasję sznurkową. Stęskniłam się za nimi, za dziewczynami też, trzeba je w końcu uruchomić i sprawdzić czy jeszcze mają się dobrze. Dziękuję, że pomimo opętania papierową obsesją i chwilowego przebranżowienia zostaliście ze mną. Obiecuję, że następnym razem będzie już tylko o sznurkach :)

Gorąco Was pozdrawiam.

zafisiowana Asja