Jak się nudzić i nie zwariować?

Całkiem niedawno wyczytałam, że wena i natchnienie żywią się nudą.. no to się nudzę!

Co miałam udziergać w trybie ne-ten-tych-miast zakończyłam i po ludzku nie mam co dziergać. To znaczy mam, a jakże, od pomysłów nadmiaru huczy mi w głowie i migrena codziennie zuśmiechana (ja jej dam! niech już sobie idzie, niewdzięczna zmora!) mówi mi rano: "dzień dobry, choć nie taki dobry do końca będzie, bo masz mnie za towarzysza! hahaha". Więc ją odgonić próbuję, chwytając się tego, co mi w ręce wpadnie, no ale ile można białych tabletek z "A" czy "I" na przedzie dziennie przyjmować? Dawno, dawno temu, kiedy jeszcze studentem byłam i w głowie miałam pstro, ale i tak ciut więcej niż moi drodzy koledzy studenci, gdzieś przy trunkach lekko wyskokowych, niewykluczone, że w akompaniamencie głośnych basów i we mgle niezbyt naturalnej, usłyszałam taką oto historię:

"Jak byłem dzieckiem (opowiadał mój kolega) często miewałem migreny. Mama nie chcąc faszerować mnie od małego lekami, szukała pomocy u różnych specjalistów, zazwyczaj nieskutecznie, postanowiła samodzielnie z moim bólem się rozprawić. Za każdym razem, gdy tylko czułem zbliżające się mroczki przed oczami, które bezsprzecznie zapowiadały znienawidzony ból głowy, mama kazała mi stanąć na (uwaga!) piętach. Nie na palcach, a właśnie na piętach. I stałem sobie na tych piętach dotąd, aż migrena odchodziła.."

Oczywiście po usłyszeniu tejże historii żartów było co niemiara, i chyba nikt ze słuchaczy nie potraktował tej opowiastki poważnie.. pewnie niewielu z nas ją zapamiętało.. Ale akurat wczoraj poczułam chęć wypróbowania jej empirycznie i na sobie, nie będę się przecież nad Połówkiem znęcać... a Odiś to chyba nie bardzo ma pięty, żeby na nich stawać... 

Suma summarum, przejęty i zdesperowany niedowiarek wypróbował.. i chyba wiem już czemu ta metoda zadziałała.. chcesz się dowiedzieć? spróbuj postać na piętach przez kilkanaście minut, albo i dłużej, to zrozumiesz ;D

Aaaa... o czym to ja? Acha! Wena. Próbując zatem sprawdzić kolejną, niewykluczone, że domorosłą teorię na temat dokarmiania weny, postanowiłam się nudzić. Ponoć mózg mój (jeśli go jeszcze mam i ta cała nuda go całkiem nie wykończyła) ma przejść podczas nudzenia się na taki poziom zapotrzebowania na bodźce, że sam zacznie mi ich dostarczać. Innymi słowy próbuję swoje zwoje wprowadzić w stan głodu. Dzięki czemu zacznę być bardziej kreatywna... a przynajmniej na to liczę.

Ale ponieważ nudzić to ja się nie do końca potrafię, bo trochę jakby nerwowa się staję i zamiast kreatywnie myśleć co tu wydziergać, myślę: co by tu w domu posprzątać/ogarnąć/przeglądnąć. No bo ileż można garów myć, zresztą nie chciałabym, żeby nasza Boschenka poczuła się niedoceniona lub, co gorsza, posądzona o niedokładność, bo jeszcze się obrazi i mi z jakąś awarią wyskoczy!.. więc gary odpadają. No to może łazienkę umyć, to robota przecież na kilkadziesiąt minut co najmniej! Ale chwila! pracować będę.. to się raczej nudzić nie dam rady...

I nagle dotarło do mnie! dwa dni bez usprawiedliwiającego wszystkie mieszkalno-życiowe niedoróbki dziergania i zaczynam kreatywnie myśleć :D czyli działa! szkoda, że ta kreatywność koncentruje się na niedoróbkach właśnie, zamiast nowego tworu dziewiarskiego.. ale nie ważne, wezmę i to!

I ganiam dzisiaj jak z piórem, oczywiście w ramach eksperymentalnego "nudzenia się", od komputera do maszyny, od maszyny do szafy (tam, gdzie ostatnio zamieszkały maszynowe włóczki), od szafy znów do komputera, od czasu do czasu zahaczając o motowidło i nawijarkę. I nie mam czym się specjalnie pochwalić, bo wciąż szum w moich uszach słyszę, zamiast głosu jednego i konkretnego, który mi o nowym projekcie coś opowie.. Ale przynajmniej dogrzebałam się do pewnego moteczka, który mocy przerobowej nabierał... jakieś dwa lata. 

oto ono:

Czekało sobie toto, na, powiedzmy sobie szczerze, maszynę, moją nudę i przede wszystkim motowidło, które się z tym, plączącym się od samego patrzenia, jedwabiem (!!!) zmierzyło z sukcesem. Plan jakiś się rodzi w bólach ciężkich (za mało się dzisiaj, jak widać, znudziłam), ale jednak. Potrzebuję jedynie zapewnienia, że będę miała gdzie w tym blasku wystąpić, niech będzie wakacyjnie. Nie mam tego sznureczka za dużo. Ot, jeden moteczek, chyba z 1000 m ma albo i więcej, i bardzo mi się podoba, że taki jest po zmoczeniu lejący..:D

I teraz moje drogie, pytanie do Was. Co zrobić, żeby zacząć tworzyć? sprzątać/nie sprzątać? nudzić się/nie nudzić? Jakie są Wasze sposoby na zwalczenie lenia i blokady artystycznej i sprowadzenie natchnienia? 

Serdecznie pozdrawiam!