Jak oswoić najbardziej niewełnianego Połówka? część 1.

Dzisiejszym postem chciałabym rozpocząć króciutki cykl zafisiowanej sznuroholiczki o tym, jak to swojego Połówka przemieniła w miłośnika hobby swojego. Mnie się udało, więc i dla Ciebie jest nadzieja :)

Nie oznacza to, że Połówek mój własny zaczął, Moje Drogie, kanapowe ze mną dzierganie, o nie. W myśl zasady, że chłop tylko jedną rzecz na raz wykonywać potrafi, jak drut dzierży w dłoni, to bez sznura, a jak sznur, to na druty w paluchach miejsca brak. Zasadniczo, co chwilę leżące tu i ówdzie sznurkowe resztki, motki, druty czy akcesoria mi podkrada i w rękach przekłada, ale to chyba taki atawizm jest, że jak tak siedzi i siedzi, to coś w rękach przekładać musi, bo inaczej czuje się chory i zniewolony. Zalewa mnie czasem, jak kątem oka dostrzegam, że mi ze sznurków, które luzem sobie leżeć mają, kuleczki zwija, albo jak drucikiem pończoszniczym piruety w rękach robi. Ale toleruję to, choć trudno mi to czasem przychodzi, bo niczym kot, jak tylko ruch kątem oka dostrzegam, to się od razu rzucić chcę, do gardła najlepiej..

Do rzeczy jednak przechodząc, Połówek mój wyjątkowy jest. Wiem. Sznury kupuje i przywozi, o dziwo takie, że sama sobie zazdroszczę (klik klik)! Motowidło nawet mi sprawił (klik) wymarzone i wyczekane. Zdjęcia robi piękne, chwali, głaszcze i wspiera, czasem nawet pomysły podsuwa, wspaniałe zazwyczaj. Stopuje, jak się rozpędzę dezajnersko, zachęca, jak z projektu nudą wieje, anioł nie człowiek. 

Ale czy zawsze taki był? 

I tu prawda na światło dzienne wypłynie, bo nie był taki. 

Bywało, że go sznurki leżące wokół wkurzały, bywało, że mi limity zakupowe urządzał, bywało że mi sznurki w pudłach zalegające wypominał i namawiał do umiaru podczas kolejnej internetowej za sznurem pogoni, bywało, że mi się odgrażał, że "wyrzuci wszystko w diabły, jak nie posprzątam", że mi "drutki połamie" albo "wodą zaleje i zardzewieją". Szatan nie człowiek.. 

Ale jak to się stało, że taką metamorfozę przeszedł, właściwie (on tak ciągle myśli) bezwiednie? 

Samo się stało, czy jak?

Nie, Kochane, nie stało się samo.. to było wszystko zaplanowane i wypracowane przez lata babską manipulacją ;)

Płaczem i zgryzotą, czy uśmiechem i zadowoleniem, czyli co lepsze, kij czy marchewka?

Wyobraźmy sobie taką oto sytuację, stoi przed nami nasz Połówek, który z założenia, jak sobie nas wziął, to pewnie oczekiwał wiecznego uśmiechu i radości. Ja nie wiem dlaczego, ale większość Panów liczy na to naiwnie, że skoro ( ustalmy na potrzeby chwili, że ślub jest taką wyimaginowaną granicą, po przekroczeniu której wszystko się zmienia) przed ślubem nasza buźka ciągle była zuśmiechana to i po ślubie taka być powinna. Ale życie się toczy, dzieją się różne rzeczy, czasem niekoniecznie miłe i przyjemne, i łza, smutek i zgryzota, bo to wredne babsko w robocie nam dało do wiwatu, się pojawi. I wtedy mamy klasyczny grymas na twarz przyklejony zamiast oczekiwanego przez Naszego Pana uśmiechu. I co wtedy? Zazwyczaj chłop głupieje, bo nie tego się spodziewał.. co robi? różni są Panowie, to i różne techniki radzenia sobie z sytuacją stosują. Mojego ogłupienie ogłupia dokumentnie i kreatywność w nim zabija. 

Ale jak w końcu zobaczy uśmiech oczekiwany, albo stoi przed nim wizja, że ten uśmiech zobaczyć będzie mógł, to nagle na wszystko się zgadza, sznurki kupi, limity zwiększa... i z nieokrzesanego szatana mamy zalążek anioła. 

Oczywiście, jak w każdej sytuacji, tak i w tej należy zachować umiar i nie nadwyrężać dostępnych środków na koncie i cierpliwości Połówka Naszego. Stopniowo się granica przesuwać będzie, a zdrowy rozsądek, na rzecz zwiększającej się tolerancji, z każdym kolejnym razem ustępować będzie.

Summa sumarum, jeśli chcesz Połówka swojego złamać i nauczyć go większej tolerancji dla hobby Twojego, daj mu to, czego oczekuje i uśmiechaj się doń słonecznie. Nawet jak sznur będzie nie taki do końca jak zdjęcia go w internecie pokazywały, nie pokazuj mu tego, uśmiechem go czaruj, wdzięczna bądź, kanapki mu zrób ulubione, zanim poprosi, albo niedzielnego schabowego we środę, po plecach podrap, koszule wyprasuj, nagradzaj go, bo tylko marchewką zdziałać coś możesz. 

Zresztą, ja z  natury przeciwnikiem kar jestem, po co to komu? sama sobie kar oszczędzam, to czemu na innych mam stosować?!

Zresztą, Drogie Panie, taka lekka manipulacja zwana emocjonalnym szantażem, to coś o czym my wszystkie wiemy i od lat stosujemy, i pewnie nasze prapraprababki stosować potrafiły, to po co szukać innych rozwiązań, skoro one już są i co najlepsze, są skuteczne?

Oczywiście, można spróbować argumentów racjonalnych i dyskusji, ale czy jest jakiś sensowny powód, dla którego kupiłaś kolejną włóczkę, choć w szafie kilka wypchanych pudeł zalega? "Muszę" i "chcę" to kiepski argument w negocjacjach, a przynajmniej nie pasuje do kobiety dorosłej, a do przedszkolaka. A przecież nie chcemy, by nasz Połówek myślał sobie o nas "dzieciuch"? nie.. chcemy by nas szanował, by nas wielbił, by chciał zrobić dla nas wszystko. 

No to się doń uśmiechajmy. Ciepło i serdecznie. To naprawdę działa! Spróbuj.. :)

Zasadniczo, uśmiechem możemy zdziałać wiele, ale nawet najbardziej urocze zębów suszenie nie pomoże , jak mocno przekroczymy nasz limit gotówkowy na miesięczne/ustalone z nim zakupy sznura, tu już potrzebne będzie działanie wyjątkowe. Lepsze efekty daje zapobiegawczo niż po fakcie, ale i w takiej awaryjnej sytuacji może pomóc, ale.. o tym już innym razem :)

Ściskam Was serdecznie i życzę powodzenia w oswajaniu Waszych  Połówków..

 I pamiętajcie: 

Uśmiechem GO! :)