Metoda na "C", groźna czy do przeżycia?

Niebywałe czego Dziewiarka potrafi dokonać... Nie będę kłamać jak powiem, że często w zachwyt wpadam jak widzę przepięknie wykończony gotowy udzierg na blogach koleżanek. Jestem pełna podziwu dla wielu artystów projektantów, którzy pomysłami w tworzeniu nowych dziewiarskich perełek niejednokrotnie mnie rozkładają na kolana. Uwielbiam podglądać na blogach czy na Ravelry fotografie kolejnych nowych skończonych FO, czytać opinie o wełnach i czerpać inspiracje garściami. Ale najbardziej na świecie uwielbiam mierzyć się z nowym. 

Niewiele można w dziewiarstwie nowego odkryć, czego nasze babcie czy prababcie nie znały. Możemy poszaleć konstrukcyjnie i kolorystycznie, ale czy technicznie? Okrągłe karczki już były, raglany to chyba wszyscy znają, Kieszenie od kangurowych, przez wrabiane, rękawy wrabiane, tworzenie dzianiny od góry bezszwowo, skrócone rzędy, przekręcone oczka, ażury i wzory wrabiane, to wszystko gdzieś kiedyś już było i wciąż jest na nowo wykorzystywane. 

Niezmiennie zachwycam się technicznymi nowinkami, które, nawet jeśli dla Was są znane i lubiane od dawna, mnie osobiście radują i cieszą swą nowością. I tak właśnie było z metodą na "C" autorstwa SusieM zwaną Contiguous (polecam Wam stronę grupy dyskusyjnej na Ravelry, gdzie natraficie m.in. na szczegółowe opisy co i jak oraz listę wzorów dostępnych na Ravelry powstałych w oparciu o tę metodę - klik). 

Nie myślcie sobie, że ja tak od razu i natychmiast pojęłam o co w tej metodzie chodzi. O nie! kilka razy próbowałam się z tym zagadnieniem zmierzyć i za każdym razem odnosiłam sromotne porażki.. Do czasu, aż własnoręcznie pofarbowałam wełnę w kolorze osmolonej landrynki (klik) i zapragnęłam zmierzyć się z rogatym bykiem. 

Początki były nad wyraz łatwe. Lukrecja powstawała płynnie i bez większych zgrzytów, to naprawdę była tylko czysta przyjemność dziergania. Od samego początku Wełna przemówiła dosadnie i wyraźnie: mają być dziury i ma być dekolt. Kształt, ażur, wszystko właściwie od samego początku było ugadane i proces twórczy postępował kompletnie bezmyślnie... Gdyby nie fakt, że to ja druty w rękach trzymałam, można by rzec, że samo się swetrzysko dziergało.. 

Zdjęcie powyżej zostało wykonane w przełomowym momencie powstawanie swetra, w którym sprawdzałam, czy te moje próby zmierzenia się z metodą na "C" w ogóle do czegoś noszalnego będą podobne... i okazało się, że jest nieźle... :D

Dziergałam więc dalej, a właściwie ślepo podążałam za wykrzyczanymi przez wełnę wskazówkami. Choć nie znoszę przyszywać guzików, i tu tej przydymionej landrynce uległam. Tym razem postanowiłam listwę dorobić "potem" i bardzo się z tego powodu cieszę, bo osobiście wolę dziurki pionowe niż poziome..

Tak wyglądała Lukrecja tuż przed kąpielą...

A tak już po leżakowaniu na słońcu...

W pełnej krasie Lukrecję zamierzam Wam pokazać po podróży do mojego rodzinnego miasta, w którą to niebawem się udajemy. Marzy mi się sesja gdzieś na wiślanych bulwarach, albo na Zakrzówku, czy pod Barbakanem. Albo w kolejce po lody z czekoladą wielkości Nowego Jorku :D 

Jeśli jednak masz ochotę zobaczyć Lukrecję w pełnej krasie wcześniej, napić się kawy w doborowym towarzystwie, poplotkować o dziewiarstwie i nie tylko, zapraszam Cię gorąco na najbliższe Spotkanie Dziewiarskie w MagicLOOP w Warszawie!

Będzie się duuużo działo/dziergało :D 

Pozdrawiam Was ciepło i serdecznie! 

P.S. Połówek też się wybiera...  ;D