lifting lukrecjowego farbowania.

Z racji tegoż, że swoim osmarkaniem usprawiedliwiałam przedświąteczne lenistwo maksymalne, które mnie naszło w ciągu kilku ostatnich dni, a dokładniej naszła mnie niemoc wynikająca z faktu, że jak mówię to sama siebie nie poznaję, zachrypiałam i dodatkowo dźwięki z siebie wydobywam jak co najmniej zza morza, jeśli nie z nocnika... no w każdym razie, kuruję się w to wiosenne (o matko! nareszcie słońce) świąteczne popołudnie i najnormalniej w świecie się nudzę... no bo nawet nicnierobienie może się w końcu przejeść, prawda?

Mimo tego, że ugrzęźliśmy w te święta w domowych pieleszach, otoczeni chusteczkami, miksturami i kropelkami, dobre humory nas nie opuszczają. I tak Połówek dał się dziś porwać video tutorialom i opiniom dotyczącym najlepszych sprzętów (czuję, że niebawem będziemy mieć kolejny odcinek z serii ;) ), a ja się wzięłam za to co Tygryski kochają najbardziej.. czyli miksuję. 

Po demonstracji Milisowego warkocza (klik) (do tej pory się zawieszam jak oglądam sobie te zdjęcia!), naszła mnie nieoczekiwana chęć na zmianę.. do fryzjera z katarem i to w sobotę przed świętami raczej mi się udać nie chciało, no to zawisłam nad garem w oparach octowych (katarek ma swoje dobre plusy podczas farbowania, prawda? ;) ) i ugotowałam co nieco. Wczoraj się suszyło, dziś tak się prezentuje: 

Wełenka to pozostałość po Lukrecjowym farbowaniu (klik). Nijak mi się nie chciał ten jeden motek  z niczym sparować, więc postanowiłam go nieco ujednolicić, nieco, bo ostatecznie do solida mu całkiem sporo brakuje, sporo jest w nim przejaśnień, niebieskości a nawet miejscami czerwieni lub bordo, które skąd się wzięły nie potrafię powiedzieć, bo konsekwentnie szaroróżowe motki farbowałam tym samym różem i niebieskościami, co powinno dać mniej lub bardziej wrzosofiolety.. i w sumie się udało, jest czasem tych wrzosów mniej, czasem więcej fioletów, czasem jakiś błękitek chabrowy, a innym razem brudna czerwień.. ale efekt mi się podoba, więc pokazuję. 

Ponieważ włókno to jest dość luksusową mieszanką, postanowiłam go zmiksować z innym, cudnie letnim i równie luksusowym włóknem. W ten oto sposób mam swoje własne lody pistacjowe skąpane borówkowym sosem! Projekt w głowie siedzi już od dawna, teraz tylko realizacja czeka!

Ale wracając do milisowego warkocza, wena jakby do mnie wróciła, niechybnie wraz z katarem i się urodziła idea fajna, wesoła, śmieszna.. no w każdym razie dla mnie chyba nietypowa, ale podobno warto czasem z pudełka wyjść i dać się ponieść.. no to się poniosłam! Najpierw kredki ostrugałam, potem wyszkicowałam, co mi w głowie się zalęgło, w wariantach różnych, bo to to się będzie nosić tak, siak i owak.... 

.. by ostatecznie narzucić oczka i dziergać, bezmyślnie i z rozkoszą... 

Za wcześnie na zachwyty na temat włóczki, ale rany! jak ona puchnie po wypraniu! Puchnie jak puch, puszy się i wypełnia każdą najmniejszą szczelinkę! a przy tym jest jak rzeczony puch leciusieńka! puch! normalnie się z pierzem pokocham! chyba czas najwyższy się przeprosić z singielkami! 

na razie tyle z placu boju, wracam do dziergania, kichania i oglądania, bo jedzenie, sami rozumiecie, nie smakuje jak powinno, więc nawet nie mam smaka wciągać.. 

Mam nadzieję że Wy się macie zdrowo, a dziś w końcu, po tych dniach ciężkiej przedświątecznej harówy, odpoczywacie? z drutem w ręku czy nie, ale byle z najbliższymi!

 tego Wam dziś serdecznie życzę! :)))