Zaplataniec najwyższych lotów..

Kocham wszelkie drożdżowe, smakowite, świąteczne i całkiem bezokolicznościowe zaplatańce. Niestety "góra" nie zadbała o te talenta i jakoś z wypiekami z drożdżami w tle mi nie po drodze.. no dobra, pizzę zrobić potrafię, ale to chyba żaden wyczyn. W każdym razie uwielbiam zaplatać, nie tylko drożdżowe ciasto, ale i włosy, i dzianiny, i sznury. Czy istnieje na tym świecie piękniejsza forma niż warkocz? Taki subtelny w dzianinę wpleciony, mocniejszy w aranie, będący centralnym punktem grubaśnego otulacza, czy swetra, albo taki fikuśny warkoczyk z elementami koronki, od niechcenia rzucony wzdłuż plisy kardigana, widzicie to? ach... 

Uwielbiam też i kolorami mieszać, uwielbiam obserwować jak barw subtelne niuanse wzajemnie się uzupełniają, kontrastem wysycają, czy po prostu zaznaczają dzięki sobie własne istnienie. Kolorami świat stoi, to czemu tylko ten szary i szary, jak tyle przed nami możliwości.. 

Jak ja się uprę, to nie ma mocnych. I tak sobie wmówiłam kiedyś, że z singlami mi nie po drodze.. nie lubię i już.. coś jak z opisywanym już wcześniej alpakowstrętem, z którego nagle się wyleczyłam. Single jakieś już przez moje ręce przeszły, ale nie urzekły mnie na tyle bym chciała do nich wrócić.. do czasu! Kuszona niemożliwie cudnymi kolorami wełenek farbowanych przez Julie Asselin postanowiłam  przetestować moje i ich możliwości współistnienia. I tak dzięki Chmurce stałam się szczęśliwym posiadaczem nieopisanego piękna.. i teraz sama nie wiem co zrobić... chyba ten warkocz tak zostawię, bo tak straszliwie mi się podoba, jak kolorami gra! 

Kiciuś się mi ostatnio zawiesił, usiadł i się zadumał.. Zadumał się nie nad byle czym, ale nad końcem nowego. Dziś rano zrobiłam ostatnie oczko i teraz dziergołek poleguje i kształtu ostatecznego nabiera.. Mam nadzieję, że aura niebawem się poprawi i nareszcie poczuję, co to znaczy wiosenne ciepełko na twarzy... i na plecach :D 

Mam nadzieję, że już wszystko na zbliżające się święta przygotowane? U nas zapowiada się czas leniwy i choć bardzo bym chciała, żeby było inaczej, chorobowy. Dopadło  nas jakieś wirusisko i męczy. Kota tylko w popłochu z pokoju do pokoju ucieka jak usłyszy "aaaaaa", niechybnie zapowiadające straszne "psik!"z naszych ust. 

Z katarem czy bez, byle tylko do wiosny! Tylko gdzie ta się podziała??? 

Pozdrawiam Was ciepło, życząc spokojnych, ciepłych i rodzinnie spędzonych świąt!