Arrow Hoodie

"Skarbie, a może byś tak dla mnie coś w końcu (!!!) wydziergała.."

.. jak to zazwyczaj w życiu bywa, tak też i tym razem dałam się niewinnemu "Skarbie" oczarować i do roboty zaciągnąć.. No bo wiadomo, że jak Połówek odpowiednio to "Skaaaarbieeeeee" zaakcentuje to mi kolana miękną, w sercu rytmy tango się zaczynają, w gardle sucho, a na poliki te okropne purpury wyłażą.. a jak mi jeszcze do tego tak spojrzy w oczy,  tak przeciągnie wzrokiem i tak jakby z za mgły na mnie popatrzy (nie, nie ma jeszcze jaskry;) ) to już ugotowana jestem na mięciutko.. I co z tego, że 2XL na Niego potrzeba, co z tego, że long arm i jeszcze kolory i wzory mu się marzą, doba się nie rozciągnie, niestety, a trzeba mierzyć siły na zamiary. Nie wiem czy się zmierzyłam, kiedy sobie ten sweter wymyśliłam, ale coś tam wyszło. I nawet wyszło dość fajnie. 

Ale żeby nie było tak łatwo to to "Skarbie" słyszałam przynajmniej jeszcze kilka razy w trakcie wielomiesięcznego dziergania.. a bo kieszonka (zrezygnowaliśmy), a bo kapturek, a bo arrowek.. no ale tak to już jest, jak się mężczyzna pokroju Połówka serialowych bohaterów naogląda.. no i jest. Hoodie rodem z "Arrowa" :) 

Zakapturzenie w tym swetrze jest niepozorne, niby jest, niby go nie ma. Kiedy Wam pokazałam mojego ostatniego kapturzastego (klik) odezwało się kilka opinii przeciw kapturom, że nie wygodnie pod kurtką/płaszczem/roboczym fartuszkiem itp. Niczym Dobromirowi, nagle pod moją kopułka zaświeciło się światełko. A może by tak zrobić zakapturzonego tymczasowego?? 

No i taki właśnie jest. Masz ochotę na kaptur, zakładasz. Nie masz.. zdejmujesz. Za ciepło na sweter, ale pod kurtkę/żakiet/płaszcz mały otulacz byłby mile widziany, a do tego kapturek w razie wiatru - proszę bardzo. 

Oto Arrow Hoodie: 

Przez całkowity przypadek wyszedł mi kaptur unisex :) Na mnie też świetnie pasuje.. i teraz się zastanawiam jak pogodzić istnienie jednego kapturka i dwóch głów.. ;) chyba będziemy musieli losować ;) 

Kaptur oprócz tego, że uroczy, genialnie eksponuje wykorzystaną w projekcie wełnę. Uwielbiam! Absolutnie uwielbiam! To Cinnia od Filcolany. Doskonała nie tylko na swetry (ciepła, miękka, lejąca, milusieńka i tak przyjemna dla skóry, że o rany! ), ale też i na akcesoria! widzę ją w kilku wspaniałych wariantach dekoracyjno grzewczych. Widzę ją zarówno w szaliczkach i czapeczkach jak i małych akcesoriach, jak rękawiczki czy opaski. Generalnie mogłabym ją polecić również na wyroby dziecięce, dawno nie miałam tak mięciutkiej merino w tak atrakcyjnej cenie w łapkach.. a po blokowaniu.. o rany! Bardzo się lubimy i już! Z pewnością jeszcze kiedyś do niej wrócę! 

To teraz nie pozostaje mi nic innego jak zabrać się rozpisania wzoru... są jacyś/jakieś chętne łapki do testowego dziergania??? :)

I już na sam koniec.. jutro sądny dzień.. wybieram się w końcu na szpitalną konsultację przed zabiegową, na której z pewnością okaże się kiedy i jak będziemy się z diamencikami moimi rozprawiać. Zaczęło się całkiem niewinnie, bo już w piątek. Właściwie, to choć jestem w domku w piątkowe popołudnie zostałam przyjęta do szpitala.. śmiesznie było, ale ja to chyba inaczej nie potrafię.. Ale po kolei:

Razem z dochodzącym do siebie po zapaleniu oskrzeli Połówkiem wyruszyliśmy z duszami na ramieniu w kierunku szpitala. Najpierw nasze rodzinne autko odmówiło nam współpracy, krztusząc się i dusząc podczas odpalania.. "Koniec", powiedziałam wtedy - "to musi być znak! nie jedziemy!". Niestety albo stety poratował nas w opresji Drogi Sąsiad. Akumulator się rozładował. Miał prawo.. w końcu kilka tygodni stała bida na parkingu.. No ale.. Przyszedł po mnie Połówek ze słowem "jedziemy" na ustach, więc poszłam. Zabrałam papierki od lekarza rodzinnego i dziarskim krokiem po przejechaniu paru kilometrów weszłam do budynku szpitala. Tam udałam się do pokoiku "przyjęć", okazałam przyniesione dokumenty i się lekko zdziwiłam. Najpierw usłyszałam, że ja nie mam skierowania (ale jak to?), tylko zwolnienie lekarskie.. a potem, po mojej krótkiej ripoście, że ja nie wiem co to za dokument, bo nie rozumiem za bardzo niemieckiego (czasem się tak z opresji ratuję..) usłyszałam: "pierwsze piętro, ginekologia, bo pani jest pacjentką przyjmowaną bez skierowania, więc jako Notfall, No dobra.. ale co ma ginekologia z woreczkiem żółciowym wspólnego?? wyszłam z tego pokoju "przyjęć" podeszłam do Połówka wskazując obrany kierunek (pierwsze piętro windą i na prawo..) i śmiejąc się nerwowo mówię, że coś jest nie tak, bo mnie na ginekologię wysłali. Na szczęście Połówek już gorączką niezamroczony zaczął myśleć, kartki wyrwał, spojrzał na mnie z politowaniem i pukając się środeczek czółeczka powiedział: "Aśka! Ty masz moje zwolnienie lekarskie!"

Takim własnie sposobem wylądowałabym na ginekologii, mając swoje dokumenty i Połówkowe zwolnienie lekarskie. Ja się mogłam pomylić, bom zestresowana, ale o czym ten pan co mnie przyjmował myślał czytając "TOMASZ" w papierach a patrząc na "JOANNĘ", to ja nie wiem ;) 

Ostatecznie po niespełna godzinie wróciliśmy do tegoż samego szpitala, ale już do innego okienka i przyjęłam się na badanie. Jak się okazało za późno. Była 13, ale lekarze pracują na oddziale na którym się miałam zgłosić tylko do 14, dlatego też o 13 już ich dawno nie ma. Logiczne? 

Logiczne ;)

Zuśmiechana, z perspektywą spędzenia pięknego weekendu w domku, a nie w szpitalu, wróciłam do domku. Ale jutro muszę się tam od rana w kolejeczce ustawić i czekać, zwłaszcza że moje dokumenty już tam są. :) Trzymajcie zatem za mnie kciuki!

Ściskam Was serdecznie!