szpital na peryferiach..

Nie pamiętam takiego miesiąca, żebym nie zarzucała Was postami co najmniej dwa razy w tygodniu.. ostatnio jednak życie moje wkroczyło na dziwne tory. Połówek był wyjechał na dwa tygodnie i zostawił mnie (pasqudnik) samą z włóczkami i woreczkiem żółciowym wypełnionym diamentami.. Cała moja egzystencja koncentruje się ostatnio na tym co spożywam, jak często, w jakich odstępach i czy nie za dużo/ za tłusto/ za ciepłe/ za zimne... Bolesne to pilnowanie się, odmawianie sobie smakołyków (nie dla mnie czekolada, frytki i placki ziemniaczane, pizze i łososie). Ma być low fat i tak jest. Nie wiecie tego o mnie jeszcze, ale generalnie lubię gotować, ale ostatnio przestałam nawet i tym się cieszyć. Bo ileż kreatywnych pomysłów można mieć na gotowane mięso drobiowe?? 

Połówek był się spakował, wyjechał i na szczęście wrócił. Ale wrócił chory i zakatarzony tak, jak go dawno nie widziałam, w związku z tym mamy w domu szpital. Ja, po swojej ostatniej wizycie u lekarza oczekuję, a na razie to planuję wizytę w szpitalu i pójście pod "nóż", a Połówek się kuruje, żeby mi w tej szpitalnej przygodzie choć ciut pomóc. 

Jakieś dobre rady? jak się na szpitalne łoże przygotować? czego się spodziewać? i czym się martwić? (jakbym miała mało...)

Nie wiedzieć czemu nieobecność Połówka tym razem nie podziałała na mnie motywująco.. wręcz przeciwnie. Robótek zaczynałam kilka, jeśli nie kilkanaście i większość z nich nie przekroczyła oczekiwanego przeze mnie etapu jakiegokolwiek zadowolenia. Łapki mi się zrobiły niezgrabne i ociężałe, drutki nie stukały radośnie, a ledwie się ślimaczyły.. Własne pomysły zostały chyba zasypane w lanzarotańskim piasku, bo choćbym chciała nie potrafię ich w sobie odnaleźć.. 

Ale.. wyciągnęłam Indiecitę z Filcolany i choć kolorami, bo na pewno nie żadną odkrywczą konstrukcją, próbuję czarne chmury znad mojej głowy przepędzić.. i tak to na chwilę obecną wygląda:

Chory czy zdrowy Połówek i tym razem stanął na wysokości zadania.. i przytachała ciapate coś. Nie wiem dlaczego, bo prosiłam o jakieś "stonowane" kolory i jeśli w ogóle, to lekkie melanże, no ale albo rzuciła się mu na oczy gorączka, albo to "stonowane" według mojego Drogiego Połówka ;)

Summa summarum jestem zachwycona! :D 

I oczywiście bohater planu drugiego, czyli Odiś. 

Nie wiem jakbym przetrwała te 2 tygodnie bez Połówka gdyby nie ON! 

Męski sweter właściwie zakończony. Właściwie, ponieważ czeka mnie wykańczanie i zabawa w przeliczanie, o blokowaniu nie wspomnę. Jest zatem nadzieja, że w tym tygodniu uda mi się go zakończyć, a jak tylko pogoda i zdrowie Połówka nam dopiszą, już po weekendzie będę Wam mogła go pokazać. Mam nadzieję, że pomimo długiego oczekiwania znajdę wśród Was kilka chętnych dusz do wydziergania swojemu mężczyźnie sweterka! 

Ściskam Was serdecznie i życzę miłego całego tygodnia!