wypalenie dziewiarskie..

Poziom frustracji wzrasta wprost proporcjonalnie do niepowodzenia, nie inaczej jest też w dzierganiu. Im więcej pracy wkładam w kolejną robótkę, im bardziej się staram, tym większe moje sobą rozczarowanie. To całkiem oczywista zależność, ale w ostatnim czasie osiągnęłam prawdziwe dno..

Po pierwsze zaczęłam dziergać czapkę/beret/nausznik/nakrycie głowy. Zaczynałam kilka razy, kończyłam tyle samo. "Kończyłam" to trochę nadużycie z mojej strony, bo dotarłam jedynie do ściągacza/końca listwy by za każdym razem pomimo wielokrotnego przeliczania budzić się z przysłowiową ręką w nocniku, bo ostatecznie okazywało się, że zawsze miałam kilka sztuk oczek więcej/mniej niż potrzebowałam. Oczywiście, nadmierna ilość pomysłów na ten jeden projekt nie pomogła. Doszło nawet do tego, że robótka po n-tym rozczarowaniu wylądowała w przedpokoju, trybem lotniczym, z hukiem, o mały włos nie wpadając do kociej miski. Włosy z głowy rwałam, złościłam się by ostatecznie stwierdzić, że chyba nie bardzo potrzebuję nakrycia głowy.. bo nie potrzebuję, prawda? 

Zabrałam się więc za to, co tygryski lubią najbardziej, czyli za sweter (kolejny! tak wiem, zwariowałam). I znów zauważyłam pewną zależność.. im więcej mam pomysłów na jeden sweter tym większe jest prawdopodobieństwo, że mi nie wyjdzie.. Miał być kardigan/sweter z koła/sweter w serek/głęboki dekolt okrągły i golf w jednym. No i wiecie co? nie da się takiego swetra zrobić. Mówię to z pełną świadomością, po przynajmniej 5 niepowodzeniach. 

Czy oznaczać to może, że moje dziewiarskie mojo, moja fantazja, mój flow się wyzerował/zniknął/cofnął i już nie wróci..??

Nie, ja się tak nie bawię, nie ma możliwości i już.. Choć z drugiej strony zauważyłam też pewien niepokojący objaw, który mojej frustracji niezmiennie towarzyszy. Włóczki przestały do mnie przemawiać. Nie żartuję. Milczą. Łypią na mnie tylko tymi swoimi irytującymi barwami, że niby takie piękne i zjawiskowe, ale słowa z siebie nie chcą wydusić. I skąd, ja się pytam, mam niby wiedzieć kim chcą zostać jak już dorosną? No tak się nie da przecież pracować.. 

W ramach terapii wypalenia dziewiarskiego postanowiłam zatem nie dziergać. Wcale. Zero. Nic. Dziwnie się z tym czuję, szczerze powiedziawszy, nie mam co z rękami zrobić, więc podjadam, ogryzam paznokcie, nie mogę usiedzieć w jednym miejscu dłużej niż 5 minut, a i te 5 minut okupione jest niebywałym skupieniem, ręce mi się trzęsą, oczki mgłą zachodzą, albo co gorsza, jakieś mroczki widzę. UFOki wszędobylskie wcale a wcale nie pomagają. Jeszcze bardziej zaostrzają tylko objawy wypaleniu towarzyszące. 

Jak się okazuje tygodniowe (już ponad) odstawienie, co gorsza, zaczęło mi nawet sen zakłócać. Do tej pory nie mogłam zasnąć leżąc na lewym boku, ostatnio też i na prawym polegując tuż po zamknięciu oczek zaczynam widzieć druty, sznurki, wzory i ściegi, a do tego wszystkiego zaczęłam nawet przez sen o dzierganiu mówić. Dziś na przykład Połówek w godzinach wczesno-porannych odnotował niepokojąco głośny ton, właściwie krzyk, który to się z ust moich wyrwał, a brzmiał:

"bo jak się włóczka rozwinie, to trzeba ją zwinąć!!"

Prawda to oczywista, nie wymagająca tłumaczeń żadnych, ale dlaczego we śnie takie oczywistości mnie gnębią, na kogo/ do kogo krzyczałam, co chciałam tym osiągnąć, pozostaje już dla mnie tajemnicą. 

Jak widać na załączonym obrazku, albo jego braku, dzierganie, a dokładniej jego brak może doprowadzić do choroby.. 

Macie jakieś pomysły jak sobie z tym poradzić? Przysięgam, zaczynam panikować.. bardzo panikować, myślałam już nawet o wizycie w poradni zdrowia psychicznego, ale obawiam się, że moje problemy, jakkolwiek dla mnie ogromne, bo moje, dla terapeuty mogą się okazać trywialne. A i nie daj boszeeeee... każe mi rozmawiać o dzieciństwie. 

Co tu zrobić? Pomożecie?

Ściskając serdecznie

Asja