kompulsywnie niczym fabryka..

Skarpeteńki, skarpetunie, skarpetki.. zamiast bamboszków i papciów, klapków i innych domowych wynalazków. Kolorowe i szybkie w robocie, wynagradzające trudy ściegu pończoszniczego w trybie prawie natychmiastowym. Żakardowe, gładkie, w paski.. Obojętne - byle były! Ale najważniejsze, dziergane od paluszków! Tak.. 

Dziergam nie tyle dlatego, że to kocham, chociaż to oczywiście też, ale przede wszystkim dlatego, że inaczej wysiedzieć w jednym miejscu nie potrafię. Zdarza mi się wieczorem zasiąść przed telewizorem i zwyczajnie przytulić się do szerokiego Połówkowego ramienia.. i nawet mnie ta bierność tej czynności nie boli, zazwyczaj jednak jeśli już mamy coś razem w te długaśne wieczory oglądać, to bez robótki w rękach to się raczej nie wydarzy. To trochę mój taki bilet do kina, jak nie mam nic na drutach to się za filmy nie biorę i Połówka nawet największe przekonywania mnie nie ruszają. Zwyczajnie nie i koniec. On zresztą jest już świadom, że oglądanie ze mną czegokolwiek bez drutów w dłoni to trochę jakby chochlik nam złośliwie co 3 sekundy pauzę wciskał. Tym chochlikiem jestem ja.. no bo przecież w 3 minucie od początku filmu wpadłam na pomysł, że jednak kupię ten wzór na tamten sweter co to mi się chyba podoba.. i biegnę do komputera, żeby wrócić ze spuszczoną głową i bez wzoru, bo się jednak po drodze rozmyśliłam.. 5 minut później, jeszcze zanim akcja w filmie się zacznie, ja już biegnę do szuflady, bo sobie o jednym motku przypomniałam, co to może w końcu będzie chciał być chustą.. nieee, to jednak nie jest jego życzenie.. Tak mogę w kółko jakieś dzieścia razy, wzdychając i wyrzucając z siebie systematyczne "nie mam co dziergać" w eter, drapiąc się przy tym i ogryzając skórki i paznokcie z nerwów. Tak, źle jest ze mną, gdy jestem na głodzie ;)

Tuż po przeprowadzce, nie mając wielkich nadziei na powrót dziewiarstwa do mojego wtedy koszmarnie chaotycznego życia, z lękiem na ramieniu wrzuciłam oczka na skarpetki. I tak mi się to spodobało, że powstało ich całkiem sporo, niektóre w jednym egzemplarzu, chociaż wciąż tym samym wzorem. Pozostało mi po tym szaleństwie sporo mikro kuleczek, które jakoś trzeba było spożytkować. A kiedy przyszło mi po raz kolejny nie dziergać tego swetra co to miał być idealny na przerwy między własnymi projektami, ale zupełnie się nie nadaje na spotkania dziewiarskie, bo za dużo w nim akcji (warkocze, tekstury i w dodatku w pięknej czerni), wzięłam się za skarpetki. Coś dziać trzeba, w końcu wszyscy dziergają, ale najlepiej coś lekkiego i praktycznego - może właśnie z tych niewykorzystanych resztek. Powstała zatem całkiem sporych rozmiarów kolekcja skarpetek wszelakich, najprostszych, od palców w górę dzierganych, z małym klinem na piętę dzierganą rzędami skróconymi. Idealne!

Połówek jak najbardziej też się doczekał nawet dwóch par.. takie to przyjemne dzierganie, że właściwie weszło mi w nawyk i tych kilka rzędów więcej (na 46 rozmiar) wcale mnie aż tak bardzo nie boli... ;) 

Szukam zatem pięknych skarpetkowych włóczek, które uratują mnie w potrzebie, jak mnie znów dopadnie brak weny, a filmy czekać będą.. Coś możecie mi polecić? Pasiaste? trwałe? w centki? nie za cienkie, ale nie za luksusowe? takie wiecie, efektowne, ale nie do zdarcia ;) 

Tak sobie teraz myślę, że taką skarpetką tryliard razy wydzierganą, można sobie cudownie wyćwiczyć techniki i metody, wręcz do perfekcji. Nabieranie oczek Judy's Magic Cast On - mam już w małym paluszku. German short rows - po ciemku zrobię, w nocy o północy i na śpiączku.. zamykanie oczek na modłę włoską - pfi.. z paluszkiem w nosie! Taka potęga tkwi w jednej skarpetce, taka siła! taki potencjał! 

Racja? 

Racja.. 

To wracam do drugiej do pary.. 

Miłego dziergania!