Wollfestival w Kolonii

Do czego to doszło, proszę ja Was, żeby mnie Połówek na dziewiarskie święta dowozić pod przymusem musiał.. Tak, poprzewracało mi się w główce, wiem ;) 

Leje, cały dzień dziś leje, i to leje na szczęście, bo ziemia prosiła już od dawna, spękana i zasuszona, o odrobinę wodnej kąpieli. Połówek, po swoich ostatnich wojażach powrócił w towarzystwie wirusa, co zważywszy na fakt, że tam gdzie przebywał o temperaturze w okolicach 30 stopni można było pomarzyć, jest dosyć niespodziewane, ale choroba nie wybiera. Kurację wdrożyliśmy zatem natychmiast, bo przecież za dni kilka jedziemy do Torunia! Odpuściłam więc, chociaż wiedziałam, a dzięki niektórym przesympatycznym duszyczkom poczułam się wyjątkowo, bo pytana byłam (dziękuję!!!) czy się tam wybieram, ale musiałam odmówić, nie wiedząc co los przyniesie. A przyniósł zasmarkańca nie w formie. Ale dziś, podczas porannej kawy, dostałam maila (tak, Kochani! maila!) od Połówka, w którym znajdował się link do strony Wollfestivalu na FB, gdzie, wielkimi literami, ogłoszono o poranku, że włóczki jeszcze są (festiwal trwa od wczorajszego poranku)! No to jak są włóczki jeszcze, to lecimy, prawda?!

I tak, po godzinnej podróży dotarliśmy. Smagani wiatrem, pryskani deszczem, z wypiekami na twarzy (przynajmniej ja) wpadliśmy jak huragan do środka! I oto co zastaliśmy..

Na pierwszy strzał największa i najbardziej oryginalna atrakcja (ze specjalną dedykacją dla Doroty!), żywa angora!

Dziwna ja, zanabyłam na niemieckim festiwalu włóczek z Anglii i Węgier, a śliniłam się na widok duńskiej.. wygląda na to, że powinnam jednak rozważyć potencjalną przeprowadzkę ;)

Jak wpadliśmy, tak wypadliśmy.. nie żeby nie było co macać, oglądać, pieścić, bo od tych wrażeń bolała głowa.. ale zabrakło niezwykle istotnego czynnika każdego takiego święta - drugiej i bratniej duszy.. ale to zamierzam nadrobić i to już wkrótce!!! :) za tydzień niespełna.. 

Miłej niedzieli Kochani!

I mam nadzieję - do zobaczenia już wkrótce!