Dziergam, bo to kocham i się tego nie wstydzę :)

O dzierganiu można gadać godzinami, wystarczy znaleźć pokrewną duszę, która podobnie jak my, ma te same zainteresowania. To akurat nic nowego i nadzwyczajnego, bo jak wiadomo powszechnie, godzinami można gadać o literaturze, o piłce nożnej, o kosmetykach czy torebkach, o malarstwie, nawet ściennym, jeśli taka jest nasza "brożka", o grach komputerowych, o językach obcych, mogłabym tak wymieniać i wymieniać, ale najważniejsze już chyba zostało powiedziane, musi być to WSPÓLNE zainteresowanie, współdzielone przez obu rozmówców. Ot cała filozofia.. Niewątpliwie pasjonata sportu nie będzie doskonałym rozmówcą dla dziewiarki, ale już maratonista - dlaczego nie!? Każdy potrafi przecież biegać, ale  biegać i dziergać jednocześnie to już niekoniecznie.. A jednak, są takie zdolne maratonistki - o proszę bardzo (KLIK)

Każda z nas ma swoje powody, dla których zaczęła swoją przygodę ze sznurem, ja tych pierwszych nie pamiętam, stało się to jakby naturalnie, bo nie było wtedy ani gier komputerowych, ani atrakcji w internetach i jakoś czas sobie człowiek musiał zorganizować. Wyklejanki szybko mi się znudziły, do rysowania nigdy nie miałam talentu, gotowanie szybko stało się obowiązkiem, ale sznur był od zawsze w ścisłej czołówce spraw "to do", jak się nudzę. Już od małego wykazywałam się talentem niebywałym, bo potrafiłam każdy, nawet w kulkę splątany łańcuszek, rozsupłać, ku radości mojej Kochanej Mamy, która znów miała talent niebywały do splątywania wszystkiego, co się tylko dało ;) Grunt to się uzupełniać, prawda? :D Zawsze jednak dziergałam w samotności, a jeśli już w towarzystwie, to w zaciszu własnego domku. Wszyscy w rodzinie bliższej i dalszej wiedzieli, że dłubię coś na drutach wiecznie, ale nikt nie przywiązywał do tego większej wagi. Ot nic to szczególnego, ja dziergam, kiedy inni chodzą na fitnessy, albo grzebią w ogródku. Wszyscy z nas mogliśmy się czymś pochwalić, ja zazdrościłam koleżankom wyćwiczonej sylwetki, albo genialnego jak dżungla magiczna ogródka, a oni mnie szyjootulaczy :) Choć nie, wtedy to mało kto czegokolwiek mi zazdrościł, bo włókna na których pracowałam nie były niczym szczególnym. 

Właśnie wróciłam od lekarza.. teraz sobie częściej pochodzę, choć wcale nie mam ochoty, ale plecy dają w kość i leczyć muszę, i znów, jak prawie podczas każdej wizyty tam, wzbudzam ciekawość.. Nie sobą, choć kto wie? ;) ale tym co na sobie mam. A wiadomo, że coś mam na sobie zawsze. Chustę. Szalik. Czapkę. Sweterek, taki czy inny, ale zawsze jakiś. :D Odkąd mieszkam w Niemczech dwukrotnie byłam hospitalizowana, raz nawet dziergałam podczas rekonwalescencji. Do tej pory pamiętam minę jednej pani, jak podczas jednej takiej wizyty wystąpiłam w swoim moherowym szalu.. wiecie, taki znoszony już był, wyświechtany, ale wciąż ulubiony, i podczas mojej nieobecności w przypisanym szpitalnym pokoju, ktoś, wraz z całym moim w szafie pozostawionym dobytkiem, mnie do innego pokoju przeprowadził... Jakież było moje zdziwienie, jak po otwarciu szafy już w nowym pokoju okazało się, że szal jest wyeksponowany jak cudo jakieś! :D Potem musiałam się szefowej w rejestracji tłumaczyć skąd to i jak to? :) To są miłe momenty.. Podczas ostatniej wizyty w szpitalu obchód (12 osobowy z Ordynatorem na czele - ponoć gwiazdą w dziedzinie) zastał mnie nad rękawami do Vivacity.. Dziergałam wtedy jak w amoku, byle więcej, byle nie bolało.. przeciwbólowe otumaniacze nie pomagały się skupić, ale lekarze (wszyscy!) lekko się zdziwili barwnym zezwłokiem na kolanach i fruwającymi kłębkami w dwóch kolorach po podłodze.. :) Wtedy też poznałam bardzo miłą i serdeczną rekonwalescentkę, która trafiła do szpitala właściwie niespełna dobę przed moim wypisem. Fajnie było mieć towarzystwo "do pogadania", bo jak się później okazało, niestraszne tej pani były szydełka, druty czy maszyna do szycia. Ale jak zobaczyła mojego Los Herviderosa, w który się odziałam tuż przed wyjściem, to pani zasadniczo zbladła nie dowierzając, że ten sweter wydziergałam w rękach. 

Nie dziergałam nigdy wcześniej nigdzie poza własnym i bezpiecznym, domowym zakątkiem, wśród ludzi.. Trochę się tego mojego dziergania wstydząc, właściwie nie wiem dlaczego. Ale wiecie co? Chromolę wstydy! dziergam, bo lubię, dziergam tam, gdzie chcę, co chcę i jak chcę. Nie muszę się nikomu tłumaczyć, a frajdę mam zawsze wielką, bo ludzie reagują dziwnie... ;) 

W Holandii przed paroma laty dziergając na ławce po raz pierwszy w życiu chyba, o mały włos doprowadziłam do kilku rowerowych wypadków, tak się za mną oglądali! (Tak powstawał mój Color Explosion dziergany w oparciu o projekt Veery, Color Affection), Inky według projektu Marzeny Krzewińskiej wystąpiła ze mną na ławce nad Menem we Frankfurcie, i to był czad! wiało okropnie i co chwilę mi tę robótkę zwiewało z kolan, więc dla każdego przechodnia musiałam komicznie wyglądać, jak blondynka z ostrym różem wymalowaną flagą ;) no mało pokojowo to wyglądało ;) 

Podczas tegorocznych wakacji w Dorset dziergałam wszędzie, gdzie się dało. W restauracji czekając na realizację zamówienia, spotkałam się z uśmiechami od ucha do ucha. W tawernie, do której przypadkowo trafiliśmy, panów siedzących popołudniową porą nad piwkiem i rzucających w tarcze rzutkami, lekko zdezorientowałam swoją "aktywnością". Dziergałam z zapałem również podczas przeprawy przez Kanał La Manche, wzbudzając zainteresowanie niezależnie od płci czy od wieku! no fakt, miałam już tego szala sporo, co niewątpliwie mogło być powodem tych licznych, i zaciekawionych spojrzeń :)

Najlepsze jednak były komentarze na plaży zasłyszane. Siedziałam, a dokładniej leżałam sobie pod klifami z idealnie wygodną konstrukcją, podtrzymującą obolałe plecy i dziergałam szal, szal niezwykły, kolorami eksplodujący, innymi słowy, byłam w transie.

Przechodziła koło mnie 5 osobowa grupa, z jednym samcem alfa i 4 pięknymi kobietami w różnych grupach wiekowych. Wszystkie reprezentantki płci pięknej, niezależnie od wieku,  mijając mnie, przykrytą wełnianą feerią barw, milcząco i z ciekawością kontemplowały to, co robię, powiedziałabym nieskromnie, z dozą zaszokowania pomieszanego z podziwem w oczach. Za to pan, będący chyba jednym z tych, co zawsze wszystko lubi wyśmiać, podsumował, "że najlepsza pora na sztrikowanie to przecież gorące lato! zima się zbliża, trzeba się przygotować!". On się śmiał pełną gębą, bo taki był dumny z tego swojego "żartu", za to panie mu towarzyszące, milczały dystyngowanie, nawet chłopina nie wie, jak bardzo trafił w sedno! :D

Jeśli lubisz biegać, ubierasz buty i idziesz na ścieżkę bez skrępowania, jeśli kochasz grzebać w ziemi, wychodzisz do ogrodu i brudzisz sobie ręce, zapewne w towarzystwie sąsiada czy sąsiadki, robiących dokładnie to samo. Z dzierganiem jest podobnie, jeśli lubisz to robić, jeśli masz z tego radochę, bierz te druty do torby i noś je ze sobą, a jak Cię dopadnie chęć, wyciągaj i dziergaj, nie ważne czy to w poczekalni, czy na podwórku obok piaskownicy czy huśtawek, na których Twoje latorośle wygibują swoje ciało. Nie daj sobie wmówić, że to nie wypada, nie daj sobie na ramiona wrzucić ciężaru wstydu, bo nie ma czego. A jak już go w środku nosisz i został Ci podobnie jak mnie, wszczepiony podskórnie, walcz z tym! Odkąd zaczęłam z robótką w rękach wychodzić "do ludzi" spotkały mnie same warte wspominania sytuacje, nawet jeśli nie zawsze miłe, to z pewnością ciekawe. Ot, co najwyżej będziesz mieć kilka anegdot więcej do opowiedzenia przy rodzinnym stole ;)
A nóż widelec, może z robótką w ręku zachęcisz koleżankę siedzącą obok na sąsiedniej ławce do zrobienia tego samego? i nagle się okaże, że bratnią duszę do pogadania o sznurze miałaś na wyciągnięcie przysłowiowego druta! ;)

A Tobie gdzie zdarzyło się do tej pory dziergać? jakieś odjechane miejsce? kino? Teatr? kolejka górska?  :) jakaś niezwykła z dzierganiem w tle przygoda Ci się już przytrafiła? Podziel się nią ze mną!

Miłego dnia Kochani!