My Vow - obietnice, których dotrzymam!

Był sobie kiedyś taki czas, kiedy dziergałam koronkowe szale jak opętana.. nie  mogłam przestać! Zasadniczo, nie potrafię się wytłumaczyć w żaden sposób dlaczego przestałam je tworzyć. Nie ma bardziej nagradzającego dziergania, bo nawet jak coś nie do końca wyjdzie, która z nas nie nosi takich omotańców? Choć, z drugiej strony, do tej pory noszę w pamięci takie niemiłe doświadczenie, kiedy to w upalną sierpniową pogodę miałam uwiązane cudne coś (już nie pamiętam co to było, ale musiało być koronkowe) na szyi i strasznie tym omotańcem zdenerwowałam na swojej drodze napotkaną panią, która to jednym spojrzeniem prosto w oczy osądziła mnie: "szalona!", przy okazji wypluwając z siebie kilka innych, niegodnych powtórzenia epitetów.. Ja rozumiem, że upał raczej z szalikami niewiele ma wspólnego, choć ja to jestem dość szczególny przypadek, bo jak nie mam czegoś na szyi to czuję się naga, i nie ma znaczenia czy stopni jest 30 czy 20 czy -10, coś mi się tam musi majtać, nawet na plaży mi się majta, choć to bardziej z powodów ochronnych, niż zdobnych.. Plaża.. a nie, to nie o tym miałam pisać.. ale wybaczcie, że już o tym myślę.. :D 

Kiedy wpadł mi w oko Laurowy jedwab, oniemiałam. Rozwaliła mnie na łopatki soczystość tej wysyconej, krwistej czerwieni, zachwyciła tak, że o  mało nie umarłam.. Poważnie! Biżutki, ładnie skrojone opakowania tak na mnie nie działają, jak niektóre włóczki.. ;) Ale to było tylko zdjęcie, no więc jak już zanabyłam to się trochę lękałam, co też tym razem mój monitor zmalował.. I teraz wyobraźcie sobie to mega pozytywne rozczarowanie, bo jak otworzyłam pakę z wełną to umarłam po raz drugi! Mało jest TAKICH czerwieni, mało jest takich wełen, ja przynajmniej się jeszcze z takowymi nie spotkałam, ale ten kolor jest absolutnie doskonały.... ciepło tego odcienia wydaje się być doskonałą parą dla każdego, absolutnie każdego typu urody! Laura stworzyłaś perfekcję absolutną!!

Swoje to jedwabne cudo odleżeć musiało, i tak sobie leżało i czekało, a ja sobie koło tego chodziłam i patrzyłam, oniemiała patrzyłam jak za pierwszym razem, z zachwytem.. Nie mogło być jednak inaczej, jak już mi ta niteczka wpadła w ręce, jak zaczęła do mnie przemawiać, prowadząc mnie bezczelnie na manowce, dopięła swego, i stała się tym, czym nawet w upalne lato opatulę się z rozkoszą.. Podczas dziergania, mimo bezustannego prucia, przysięgłam sobie, że się tej nitce nie dam wykończyć.. Przysięgłam sobie, przekładając leniwie lewe oczka, że to nie ostatnia chusta w moim dorobku, i że wrócę z wielkim zapałem do ich dziergania.. Przysięgłam sobie również, wełny od Laury traktować z wyjątkową uwagą (mam jeszcze kilka wspaniałych motków) i nie bać się ich, bo wynagradzają trudy i znoje.. Dużo tych obietnic padło podczas dziergania, padły jeszcze takie całkiem prywatne, moje, nasze.. nie mogłam jej ochrzcić inaczej.. ;D

Oto "My Vow"

Podczas sesji przysięgłam coś jeszcze, nie marudzić na fotografa, który ma do mnie anielską cierpliwość...  ;) 

A tak już wygląda Asja, która w podskokach brawa sobie bije.. ;) 

A Ty masz już swoją wiosenną chustę? Czujesz już powiew wiosny? nie czekaj aż przyjdzie.. zacznij dziergać już teraz... co planujesz zrobić na wiosenne szyjne omotanie? Kolory, forma czy wymyślna koronka skradła Twoje serce?

Ściskam Was bardzo serdecznie!

I życzę miłego dnia!! 

Niech słońce Twojego pysiaka dziś ogrzeje :D