O najlepszych sprzętach i sklepowych rozczarowaniach.

Z powodu kilku drewnianych pudełek przez nasz salon przed tygodniem przeszedł tajfun i wszystkie meble mi poprzekręcał. Telewizyjna ściana stała się łysa i bez wyrazu, a inna, która służyła mi przez długi czas do pozowania stała się ścianą telewizyjną.. Jedynie obraz wisi w tym samym miejscu, ale kanapa wyszła na środek pokoju i okręciła się o 90 stopni, stolik kawowy też zmienił swoje położenie, i nawet kota, choć wcale tego nie było w planach, pokochała inny kąt narożnika, ten, na którym podczas słonecznej pogody opiera się słońce i ogrzewa jego szanowny rudy kuper. Generalnie są same plusy tego nowego ustawienia, ja mam się cieplej każdego wieczoru, bo ciepło z kaloryfera zanim wejdzie do pokoju musi mnie najpierw otulić :). Popołudniami dłużej korzystam ze światła dziennego, które mi przez prawe ramię na robótkę zagląda, a stolik kawowy mniej obciążam podręcznym akcesornikiem, bo na podorędziu mam parapet, idealny wręcz do składowania dziergołkowych drobiazgów. 

Wszystkiemu winna jest ambicja Połówka i jego potrzeba posiadania sprzętu. Nie byle jakiego, a najlepszego - no i mamy, nowy, super grający, czysto brzmiący zestaw głośników. Cieszę się ogromnie, bo tylko dwie rzeczy (poza włóczką, kolorami i dzierganiem) tak mnie w życiu cieszą, to jest odpowiednio dobrane oświetlenie (nawet paskudnie zaniedbany budynek dostanie drugie życie jeśli zostanie odpowiednio światłem pomalowany) oraz dźwięk. 

Jak widać na załączonym obrazku, kota, dość bezstresowo przyjęła nowy układ mebli w salonie, i nie wymaga przeszkolenia w temacie gdzie leżeć i na czym, bo wiadomo, że najlepiej mu będzie na moim kocyku!

Ponieważ ja się czasem poświęcam (po te pudełka pojechałam ledwie tydzień po operacji, jako towarzystwo podczas podróży, marne zresztą, bo mnie wszystko jeszcze bolało.. ale czego się nie robi dla męża?), to i tegoż samego od Połówka oczekuję. W naszym nowym/starym salonie przeszedł był gehennę podczas sobotniego poszukiwania inspiracji, miał na sobie wszystkie możliwe konstelacje kolorystyczne i składowe poprzewieszane wokół głowy niczym łańcuchy na choince bożonarodzeniowej. Czego się nie robi dla Żony dziewiarki na głodzie? :) 

Co prawda jeszcze nie widzę dokładnie tego nowego projektu, ale przynajmniej nieoceniona pomoc Połówka zaowocowała wyborem dzianiny, ale o tym już niebawem, jak poczynię pierwsze rządki nowego cosia, bo w sumie jeszcze nie do końca wiem czy to coś będzie do noszenia na szyi czy na łapkach (wciąż myślę..).

A to już Rudek i Zieleninka, przyrasta elegancko, niespiesznie, chyba już dzisiaj przerzucę się na rękawki :) Chyba lubię się z Riosem, lubię fakturę jaką daje taka grubsza wełna, lubię jej ciepło, ale już mnie drażni jej ciężar.. na razie sweter waży około 400 g a jeszcze chciałabym dołożyć to i owo do jego wykończenia, oprócz dwóch długich rękawów.. mam nadzieję, że 600g mi wystarczy, ale ucieka mi przez palce skandalicznie.. i pomyśleć , że Los Hervideros powstał z gabarytowo podobnej dzianiny (200m /100g) a na cały sweter z kapturem wystarczyło mi dokładnie 400g!

Ale to nawet mnie tak straszliwie nie boli, ot muszę się i tej wełny nauczyć.. i już, da się to zrobić :) Ale już ciężko mi się jest pogodzić z tym, co odkryłam w ubiegłą sobotę. 

Ponieważ Połówek mimo oficjalnego zaproszenia na randkę odmówił by wypucować mi wszystkie okna (mnie jeszcze nie wolno się gimnastykować, wystarczy mi, że poodkurzam i potem czuję jak moje dziurki od środka brzuszka dotkliwie dają o sobie znać..), sfoszona, obrażona z "phi" i "pfff" pod nosem wybrałam się na sklepowy, kilkugodzinny research po dzianinowych półkach. Mnóstwo jest teraz swetrów wszędzie, w sumie doskonały sezon na sprzedaż dzianiny, mrozów jeszcze nie ma, ale ewidentnie klienci są na kupnie. Ja już od dawna swetrów w sklepach nie kupuję, no chyba że jakieś letnie, bawełniane, bo do bawełny dzierganej w rękach nie mam cierpliwości za grosz. Ale wracając do tematu, bo ciupkę od niego odeszłam.. Zanim trafiłam na pierwsze swetrowe oględziny wlazłam z radością do sklepu obuwniczego.. i dostałam szoku! Lubię sklepy, w których obuwie ustawione jest na regale w jednej numeracji, szukam więc sobie tej mojej "ósemki" i potem nie łażąc po całym sklepie przeglądam cały asortyment w moim rozmiarze.. Stanęłam więc przed taką półką, a właściwie to całym regałem i przeglądam, i pierwsze co mi do głowy przyszło, to "O boziu! przestawili mi męski z damskim działem! to są przecież męskie buty!".. potem, tuż po chwili dotarło nagle do mnie, że męskich to się tym rozmiarze raczej nie robi.. i się załamałam..

Drugie rozczarowanie dopadło mnie już w sklepie z ciuchami, ja nie rozumiem po co i na co wszywa się do męskich swetrów koszulowe mankiety, a'la "mam pod spodem koszulę, ale tak naprawę jej nie mam, ale mankiety mi spod swetra wyłażą", Ja nie rozumiem po co i na co wszywa się do damskich sweterków koszulowe wstawki, że niby mam koszulę pod spodem, ale tylko klapa na pupie wyłazi na zewnątrz. Uwielbiałam kiedyś nosić sweterki do koszuli, zresztą nic nie wygląda lepiej jak ładny kardiganik na koszulowej bluzce zapinanej na guziki, ale czy to takie trudne nosić te dwie rzeczy na raz, że aż musimy udawać?

Trzecie rozczarowanie, nie, właściwie to nie było rozczarowanie, to był koszmarny szok.. Weszłam sobie do jednego lubianego przeze mnie sklepu, w którym zazwyczaj kiepski jest wybór, bo to mały sklepik, i jakoś nie wszystkie kolekcje tej marki dostępne w danym czasie pojawiają się na jego półkach czy wieszakach, ale zaglądam, czasem nawet coś ze sobą do domu przyniosę.. Generalnie markę lubiłam kiedyś bardzo, ale nie podoba mi się kierunek w jakim zmierza, wszystko jest za duże, workowate, właściwie bardzo męskie w stylu, kompletnie nie na mnie (bo ja z tych krótszych ciałek z zaokrągleniami), ale nawet nie to mnie tym razem tak po oczach trzepło.. Oglądam sobie swetry, wiszą na wieszakach, widzę jeden, kremowy, z kolorowymi przeplecionymi nitkami, od razu pomyślałam, że to na pewno jakaś klientka po mierzeniu założyła sweter na wieszak na lewej stronie, ale nie.. obok wiszą jeszcze 3 takie, no niemożliwe, żeby tyle swetrów wisiało lewą stroną do góry.. podchodzę zaglądam, nitki przeplecione widoczne na swetrze wyglądają na "lewą" stronę wzorów norweskich czy fair isle, szukam więc szwów, są od środka, czyli tam, gdzie cały, piękny wzór norweski wielokolorowy! no to metki szukam - a ona wszyta jest na lewej stronie swetra, czyli na plecach tam, gdzie jest piękny wzór widoczny..

Nie wiem co to się dzieje z modą na świecie.. nie dość, że wiecznie musimy udawać, jak nie większe piersi, węższe biodra, szczuplejsze uda ubierając na siebie przeróżne gadżęty maskujące, udając, że to my tacy "idealni" i "proporcjonalni" jesteśmy z natury, to jeszcze udajemy, że mamy pod wierzchnią warstwą odzieżową coś, czego nie mamy..?! niedługo garnitur będzie jednoczęściowy i będzie miał wszyty od razu krawat, jak śpioszki będzie się go ubierać i wszystko będzie cacy.. Nie rozumiem też dlaczego moda damska za wszelką cenę próbuję się zmaskulinizować, i dlaczego męskie ciuchy są bardziej niewieście niż to co mam w szafie! to jakaś jest paranoja jest! Zauważyłam bowiem ostatnio, że na męskich koszulach więcej jest podkreślających kształty sylwetki męskiego ciała zaszewek, bajerków, niż na damskich bluzkach, bo te są jak spadochron, wszędzie równo szerokie... nie rozumiem idei zwężanych spodni, ale to ze względu na swoją budowę, zazdroszczę szczupłym, że mogą sobie na to pozwolić, ale cierpię z tego powodu podwójnie, gdy pytany o szerokie spodnie lub proste do dołu w sklepie z dżinsami sprzedawca mi mówi, że tylko męskie takie ma! halo! a czy ja wyglądam jak facet?? wąsy, choć nieuchronnie nadejdzie taka chwila, jeszcze mi pod nosem nie rosną, a i przód mnie też raczej dyskwalifikuje! 

Ale ja wszystko zniosę, od małego byłam hartowana, jak pani sprzedająca obwarzanki codziennie mnie pytała: "co dla Ciebie chłopczyku?!" Workowate bluzki zepnę paskiem, będę nosić te pseudo damskie buty wyglądem niczym nie różniące się od butów Połówka, a od święta ubiorę szpilki i się kobietą poczuję.. i założę sobie sweter z koszulowym ogonem.. i męskie szerokie spodnie będę nosić..

No ale już sweter z pięknym wzorem norweskim w którym kolor i układ gra pierwsze skrzypce noszony lewą stroną do góry to już jest coś czego moje dziewiarskie serce nie zdzierży.. 

Załamana..