Ściskocudak, czyli z żakardem przez życie..

Dzianinowe doświadczenia, jakie przez lata gmerania w sznurze zdobyłam, przekonują mnie, że nie ma rzeczy niemożliwych. To w głowie tkwi jakaś idiotyczna bariera, która blokuje nasz wzrost i rozwój, a nie w rękach, jakby się można było spodziewać... A bo za trudno.. a bo nie umiem.. a bo mi nie wychodzi.. a bo się nie da i już.. Uwielbiam się sama tak przed sobą tłumaczyć, jak stoję przed zadaniem trudnym, mnożąc wtedy wymówki i usprawiedliwienia dla własnego niechciejstwa.. ale nie tym razem!

Wzięłam się z żakardem za bary, oręże i barwy ochronne przyodziałam i wypowiedziałam mu wojnę.. bitwa to była niełatwa, już od początku szłam pod wiatr, klęłam, rzucałam po ścianach, złościłam się, złorzeczyłam sznurowi i drutom, kiedy tak naprawdę sama sobie byłam winna. Źle wybrałam włóczkę, źle się do pracy zabrałam, a przecież mogłam się poddać, odłożyć i nie próbować.. Ale nie! ja przecież nie mogę się poddać, bo Wy wiecie, Ty wiesz, że ja się zmagam z tym żakardem, i nie mogę, chociażby ze względu na Ciebie odłożyć i zapomnieć.. I tak dzięki Tobie wytrwałam, zrobiłam i choć ma mnóstwo wad, jeszcze więcej niedociągnięć, dumna jestem, bo się mimo trudności nie poddałam. Ściskocudak się urodził i już noszę, z przyjemnością.. a dlaczego? Bo na kaszmirowym włóknie wymalowałam całkiem impresjonistyczny, mocno zdobiony wzorek, który poza tym, że ładnie wyglądał, sprawił mi też swoją powtarzalnością mnóstwo radochy. Włóczka zdobiąca to włókno równie niezwykłe, corriedale wyfarbowane i uprzędzione rączkami Laury, czyli z sercem i od serca. I taki też jest ten sweterek, ma w sobie wszystko to co bliskie mojemu sercu, prostotę, dekolt, wydłużone rękawy, i malunek godzien prawdziwego impresjonisty! 

Oto Ściskocudak lekko poluzowany ;) 

Żeby nie było, że ja tak zawsze wszystko ładnie i prosto noszę, dowód, że jak się powyginam to mi się dzianina pozwija.. ;)

Ogromną wdzięczność w sobie noszę, za to ile sznur pokory nauczyć potrafi.. Jak to się z nim trzeba nagimnastykować, jak się trzeba pozłościć, ale warto. Spruć warto, by na nowo zacząć, nauczyć się warto, by się nową techniką cieszyć, nawet przerwę dłuższą warto zrobić, bo jak po chwili poczujemy w rękach druty, to zaczną nam smakować na nowo.. Niby hobby to stare, niby takie znane, a wciąż mnie czymś nowym zaskakuje...

To może moja pierwsza odsłona żakardu, ale z pewnością nie ostatnia.. i chociaż znów mam pod górkę, znów pod wiatr i inaczej, nie poddaję się, bo wiem, że skoro sznur chce inaczej, nie ma się co z nim tłuc i wykłócać.. ostatecznie on przecież wie, co robi.. ja już niekoniecznie.. :) ale niech mnie niesie.. i Ciebie niech niesie, i niech przyniesie radochę, satysfakcję i wygraną :) 

W związku z tym, że moje dziewiarskie ścieżki prowadzą mnie na grunty mi nieznane, dziergam cudzesa, czyli sweter gotowy, piękny, wymagający i czasochłonny. Dlatego też w przerwie od sznura zamierzam w końcu zmierzyć się z tym, co już tak długo odkładam.. będzie wysyp wzorów.. Mam nadzieję, że będziecie mnie trzymać za słowo i sprawdzać.. Na pierwszy strzał - Los Hervideros? dobry to pomysł?

Buziaki i słonecznego dnia, z robótką czy bez, obojętne, byle ze sznurem w sercu!