Jestem grzeszna... czyli wyznania drutoholiczki na głodzie.

Czerwień działa na zmysły chyba każdego śmiertelnika, no, może poza tymi, którzy widzą świat pozbawiony kolorów lub nie widzą różnicy między zielonym, a czerwonym (Daltonizm). Jakie smutne musi być postrzeganie świata bez jego najsilniejszego atutu, jakim jest kolor! Kolor tak żywy, zmysłowy, radosny.. Kolorem jestem urzeczona! a w przypadku tej soczystości czerwieni niezwykłej to już padłam na kolana. 

Ale co to za czerwień? i skąd się u mnie wzięła? Otóż wełna ta, to Dia Shawl od Colour Adventures, którą całkiem niedawno nabyłam w jednym z moich ulubionych sklepików. Sklepik ten ma cuda nie z tej ziemi i jak wyczytałam ostatnio, śle też poza granice Niemiec, trzeba się tylko skontaktować wcześniej z szefową i dopytać, strona jest bardzo czytelna, a zdjęcia genialnie oddają wszelkie kolorystyczne niuanse każdej wełny, zamawiałam już nie raz i za każdym razem jestem oczarowana i nigdy rozczarowana. Sklep nazywa się Jules Wollshop (klik) i choć językiem podstawowym strony tego sklepu jest język niemiecki, szybko można znaleźć wszystkie informacje. 

Ale wracając do grzeszków i do czerwieni.. Jakiś czas temu MariaG, autorka bloga degustibus, pokazała walentynkowe cudo, czyli stalowobłękitne motki cudnej urody, które od razu skradły moje serce. Szybko się wywiedziałam co to i jakie to, by potem jeszcze szybciej sprawdzić czy i gdzie ja to dostanę, i się udało! Niewiele myśląc nabyłam, czerwoniuśkie, ociekające soczystością precelki tej samej wełny, na co? nie wiedziałam wtedy jeszcze, ale miałam pewność, że na coś szczególnego. 

I tu się zazębia nam motywacja zakupowa z tematem przewodnim postu, jaką w moim przypadku była zazdrość.. Pozazdrościłam koleżance dziewiarce jej zdobycznych precelków i ruszyłam do boju w poszukiwaniu tegoż samego dobra. Szczęśliwie z pozytywnym rezultatem. Dało mi to do myślenia, jak wiele moich działań z dziewiarstwem w tle stymulowanych jest grzeszkami... 

pycha...

Jestem pyszna straszliwie, i nie mam tu na myśli własnego smaku, a pychy, próżności i uznania, przyjmującego formę serduszków, za którymi tak gonię! Ten blog jest tego idealnym przykładem.. Mogłabym wrzucić wszystkie moje dobra do szafy i tylko swoje oko cieszyć, ale tego nie robię, bo kocham zbierać komplementy, uwielbiam jak mnie dobrym słowem oblewacie, dzięki czemu głowę jeszcze wyżej trzymam, a nosa zadzieram do  niebiosów! i uwielbiam ten moment jak mi sodówka do głowy uderza i nosem przez sekund kilka wyłazi! ;)

chciwość... 

Chciwość to jest to, co moje zakupowe szaleństwo napędza, chcę więcej motków i więcej, nieskończoną ilość, pokładać się na takich obłoczkach we wszystkich kolorach tęczy, to dopiero marzenie do spełnienia, chcę więcej i często chcę tego, co mają inni.. znów grzeszę, ale za to jak przyjemnie :D

zazdrość..,

Bez zazdrości życie nie ma smaku, dziewiarskie życie nie istnieje, podpatrując co dziergają inni, jakie mają cudne włóczki, jakie kolory, jakie kształty, jakie fasony, ciągle czuję jak mnie żółć zazdrośnicza zalewa i napędza....

nieumiarkowanie..

chcecie zaglądnąć do mojego pudła dobroci? Przepastne jest, choć wiem, że nie tak, jak powinno, tyle jeszcze nie mam, tyle włóczek jeszcze nie wpadło do niego. Z pełną świadomością to powiem, że choćbym tam w tym pudle miała tony włóczek, choćby całe moje mieszkanie było włóczkami upchane, siadałoby się na motkach jak na pufach, wieczorną porą na preclach bajecznie wybarwionych układałabym głowę do snu, by śnić o... no wiadomo, że o nowych motkach! tych, co to ich jeszcze nie miałam, tych, co to mnie nęcą i kręcą.. tych wyśnionych! choćby to wszystko się stało, ciągle mi będzie ich mało! ;)

gniew...

Ostatnio wpadłam na pomysł dziergnięcia Ludka do wyładowania frustracji, jak mnie gniew na druty bierze, fruwałby sobie w przestworzach, odbijał od ścian, upadając lekko na podłogi, chroniąc serwisy drogocenne czy akcesoria dziewiarskie przed frustracją napędzonym unicestwieniem, a jakby wpadł sobie Ludek w Połówka czy Odiśka przy okazji nieplanowanego, podyktowanego emocją i agresją lotu, przynajmniej by ich  nie poobijał. Złość i gniew w tych momentach jak nie wychodzi towarzyszy mi ciągle. Jak trzeba pruć.. - fruuuu, jak leci oczko... - fruuu, jak mi włóczki braknie..- fruuu i fruuu! Terapeutek (takie sobie imię wymyśliłam) miałby latanie darmowe w domowych przestworzach.. a ja ciut mniej gniewu w sobie ;)

lenistwo..

nie.. z tym akurat nie mam problemów ;) chociaż może i jednak? "niechcemisizm" czasem i mnie dopada, zwłaszcza jak mi się "musizm" włącza i do roboty zagonić próbuje, wtedy, moja wrodzona tendencja do buntu, tak typowego dla znanego "na złość mamie odmrożę sobie uszy" niczym mechanizm obronny, przed nadmiarem pracy mnie chroni ;) Ale przecież tak miło jest się polenić, poleżeć na łące okwieconej, zalanej majowym słońcem, i nic nie robić.. 

Grzeszna jestem.. i wiecie co, wcale się tego nie wstydzę! Ba! nawet jestem wdzięczna, bo dzięki swoim grzeszkom wzbogacam swoje życie kolorami i włóknami o boskich i leczniczych właściwościach.. bo przecież dobrym dotykiem można duszę zoraną zaleczyć, pogłaskać, podnieś na duchu, a cóż pieści lepiej, jak nie merinos z jedwabnym połyskiem, albo kaszmirowa chmurka? A kolory? Tyle dobrego mówi się o wpływie barw na nasze samopoczucie, niektórzy nawet kolorami leczą (chromoterapia)! jak zatem nie być grzesznikiem i się z tego cieszyć? :D 

A ty jakie masz grzeszki z dziewiarstwem w tle na swoim sumieniu? co Tobą targa? jakie emocje napędzają? 

Już całkiem na koniec, ślicznie Wam dziękuję za tak piękne przyjęcie mojego nowego projektu! pysznie było i pyszniejsza dzięki tym komplementom jestem! 

Smakowitego dnia pełnego grzeszków!

New Way

Opędzanie się od uroków trzynastego w piątek czerwieniami nie poskutkowało.. zaliczyłam ogromniastą wpadkę pralniczą, którą to potwór opierający nasze rodzinne brudy, zwany pralcią, zasygnalizował pełnym jazgotu i paniki w głosie piskaniem i błyskiem czerwonych światełek.. Nawet pralka się w 13 zbuntowała.. jak się okazuje, z mojej własnej winy.. bo jak się ma bęben, który trzeba zamknąć zanim się włączy guziczek "start" i się go nie zamyka, nie powstrzyma to naszej pralki przed rozpoczęciem programu. Pralka pakowana od góry, na szczęście nie zalała włości, ale czuję się niemożebnie rozczarowana podejściem inżynierów do tego urządzenia. Jak można zapomnieć o tym, że pakujący może zapomnieć zamknąć bęben??? kompletne niedopatrzenie ze strony producenta.. jak mógł nie pomyśleć o tym, że ja nie pomyślę ;) 

Czerwienią zaleczam swoje smutki i rozterki już od dawna. Teraz na drutkach czerwień niemożliwie piękna.. ale o tym kiedy indziej, dziś chcę przedstawić Wam czerwień, która kompletnie skradła moje serce. Czerwień wiśniowa, surowa, którą zdecydowałam się wtopić w cudownie luksusowe srebro... 

Ale zanim pokaże Wam zdjęcia, słów kilka o samym projekcie. 

Podczas prac nad Cocachin (klik i klik) poczułam nagle głębokie przekonanie, że podobną konstrukcją mogę zadziałać czary, i tak powstał sweter NEW WAY. Ponownie wykorzystałam zmodyfikowanego raglana, połączyłam ze ściegiem gładkim, przepletłam kolorami, dopieściłam krawędzie, dołożyłam lekko rozkloszowany golf i powstał sweter niezwykły. Sweter kameleon. Sweter, który zmienia swoje oblicze w zależności od Twojej wyobraźni.. Chcesz klasyka? weź dwa kolory w kontrastujących ze sobą odcieniach, chcesz zaszaleć? weź więcej niż jeden kolor dodatkowy! nie lubisz ograniczeń? zmień układ pasków w swetrze! Nie jesteś fanką klasycznych pasiaków i nie lubisz chować nitek? weź włóczkę w melanżowych kolorach i daj się ponieść i zaskoczyć! Kształty, linie, kąty, rysowane w tym swetrze, powstały w bardzo prosty sposób. Konstrukcja tego swetra, mimo jednostajnego prawego, gwarantuje przyjemne dzierganie z atrakcjami. Przekonałam Cię? nie? to zapraszam do obejrzenia mojego pasiaka z kątami

Dość gadania! 

Oto moje New Way

Wzór na ten sweter (dostępny jest na ten moment tylko w języku angielskim) do 17 marca w specjalnej, promocyjnej cenie (- 15%)

I co myślicie? 

Pozdrawiam ciepło i życzę miłego weekendu

Endearment Hani Maciejewskiej

Hania lubi  budować napięcie zdjęciami pełnymi niedopowiedzeń. Tak też było w tym przypadku.. jak tylko zobaczyłam zalotny tył, tak charakterystyczny dla tego projektu, padłam.. już wiedziałam, że kiedyś zrobię, kiedyś będę mieć, taki sam, seksi rozpierdaczek nad pupą! I czekałam na publikację wzoru niecierpliwie.. aż w końcu się doczekałam, razem ze specjalną, w makowej czerwieni wełną upolowaną przez Drogiego Połówka podczas jednej z jego podróży. Sweterek powstał w oka mgnieniu, jeszcze jesienią, ale ponieważ rozpoczęłam dzierganie kiedy jeszcze było mnie więcej, rzuciłam w kąt jak się okazało, że zmalałam do niego i nie leży jak powinien.. Po raz pierwszy cieszę się, że nabrałam ciała ;) Naprawdę! dzięki temu sweter dostał drugie życie, bo wiem, że nie starczyłoby mi samozaparcia, żeby zrobić drugi tylko w mniejszym rozmiarze. Na szczęście do niego dorosłam i z dumą prezentuję:

Endearment Hani Maciejewskiej

Ile radochy może dostarczyć zapinanie guzików! ;)

Wydziergany w całości zgodnie z opisem (genialnym wręcz!). Przyznaję, jestem z siebie dumna, bo zawsze w trakcie dziergania według opisów dopadają mnie chęci, żeby coś, gdzieś, jakoś zmienić... Ale znając Hani dbałość o szczegóły i detale, wiedziałam, że mogę jej zaufać. I jak podejrzewałam, leży jak marzenie.. :) 

Jedyna zmiana, którą wprowadziłam, było wydłużenie rękawów.. przypominam, sweter dziergałam na przełomie września i października, rękawy chyba w listopadzie, i kompletnie w tym czasie nie pasowała mi wizja króciutkich rękawków. Ale teraz, jak wyszło słońce to się zastanawiam, czy jednak ich nie skrócić..? 

I jak tu wymagać zrozumienia ze strony naszych mężczyzn, jak ja sama siebie zrozumieć nie potrafię ;) 

Hania, dziękuję za ten cudownie elegancki kawałek dzianiny! Będę nosić :) 

Pozdrawiam Was ciepło i serdecznie!

U nas dziś prawdziwa wiosna.. :) 

At Dawn

Mało jest takich projektów, które potrafią, mimo jednostajnego prawego, mnie oczarować.. Mało, ale ten projekt to była miłość od pierwszego wejrzenia. Mowa tu o At Dawn, którego zaprojektowała Joji Locatelli.
Garter + rzędy skrócone + niebanalna konstrukcja = MIŁOŚĆ OGROMNA!

Uwaga!!! silnie uzależnia! ;)

Nie zmieniłam nic a nic.. po co poprawiać doskonałość?
Mógłby być ciut  większy.. ale taki jaki wyszedł podoba mi się niemożliwie..
frędzelki, to taki mój wkład własny ;)

A u Was co ciekawego na drucikach?

Pozdrawiam ciepło i wiosennie! :)

V-Aurora

Wiosna jest już prawie za rogiem.. jeszcze nie tak całkiem tuż tuż, ale z dnia na dzień jest nam coraz bliższa... Masz już sweterek na zbliżające się kwietniowe dni i wieczory? Nie? Może czas najwyższy o takim pomyśleć? 

A może spodoba Ci się sweter z lekkim ażurem, ciekawą konstrukcją i sportową linią? coś w sam raz do dżinsu, czy to w formie spodni, czy spódniczki? lekki, kolorowy.. wyjątkowy..
Więcej zdjęć tego sweterka opublikowałam w tym poście: klik

Wzór na V-Aurorę jest już dostępny w moim sklepiku na Ravelry, a specjalnie dla Was dostępny jest w niższej cenie (-20%) do 9 marca! :D dostępna jest wersja wzoru w języku angielskim oraz w języku polskim. Gorąco zapraszam :D

A jeśli jeszcze nie masz pomysłu z jakiej włóczki wydziergać ten sweter, zapraszam do obejrzenia galerii projektów powstałych podczas testów, mnogość możliwości poraża :D 

o zdrowiu, chorobie i wiośnie - AW (anonimowego włóczkoholika rozterki)

Wiosenne porządkowanie co prawda jeszcze przede mną, ale ostatnio poczułam ogromną potrzebę przetrzebienia własnych zapasów w poszukiwaniu zestawienia kolorystycznego prawie idealnego.. i tak wpadłam na kilka motków pozornie nie pasujących, ale jakże wiosennych i optymistycznych w połączeniu. Długo się nie zastanawiałam, od razu sięgnęłam po wzór, który już od dawna za mną chodził ( At Dawn Joji Locatelli) i dziergam bezkresne prawe z niebotycznych rozmiarów uśmiechem na buźce. Mało jest takich projektów ściegiem francuskim dzierganych, które mnie ostatecznie nie nudzą.. z tym tak, o dziwo, nie jest.. Prosta zasadniczo konstrukcja, powtarzalna, sprytna i bardzo ciekawa i mnie nie ma ;) zasuwam jak szalona.. :D I choć mam wrażenie, że wyjdzie ciut mniejszy niż chciałabym (cieńsze włókno niż zalecane nie było może najszczęśliwszym wyborem), to już się nie mogę doczekać jak skończę i się totem omotam! :D

Lubię takie bezmyślne i efektowne dzierganie, lubię bardzo, jak dzianina leniwie przyrasta zaskakując, czy to kolorem, czy konstrukcją, relaksuje mnie to, uspokaja i pozwala nabrać dystansu do spraw, które zasadniczo zatruwają mój spokój ducha. Jakoś sporo się ostatnio zwaliło na głowę rzeczy, które gdzieś i jakoś podkłuwają, podcinając skrzydła. Mogłabym, oczywiście, wypocić te toksyczne myśli sportową aktywnością, przegonić zajęciem, jak wiosenne porządki, czy zaczytać porywającą lekturą, ale z wielu możliwości najbardziej korzystny dla mnie zawsze jest dziergsession, z fajnym wzorem, morzem prawych i bajecznie kolorową dzianiną.. Wtedy myśli nagle zaczynają zwalniać i zmierzać w pożądanym kierunku. Wtedy też rodzą się pomysły niezwykle ciekawe, na nowe, sznurowe eksperymenty.. jeden już od dawna w mojej głowie siedzi i chyba w końcu i ja do tych myśli dojrzałam. Projekt zakładający realizację kilku podpunktów, od wyboru włókna, przez odpowiednie farbowanie, przez niezwykle inspirowane naturą ściegi, kształty i konstrukcje. Wiele czynników, jeden, niewielki projekt. Wystarczy zrobić pierwszy krok.. Tylko tyle i aż tyle..

Pierwszy krok to nie taka prosta sprawa, jakby się nad tym zastanowić głębiej. To taki zazwyczaj mały kamyczek, dzięki któremu powstać może kiedyś lawina gigantycznych rozmiarów, to kropelka deszczu letnią porą zwiastująca oberwanie chmury z gradobiciem. Jeden mały krok, który może uwolnić prawdziwy żywioł. 

Całkiem niedawno miałam przyjemność "pobajdurzyć" z jedną z Was na temat drogich włóczek. Zapytana bowiem zostałam, czy to jest normalne wydać gigantyczną kwotę na kilka motków wymarzonej włóczki, nawet nie swetra w całości, tylko włóczki, sznurka, nitek, zwiniętych może i w cudny precel, ale wciąż nienoszalnych i niepraktycznych, luźno wiszących nitek, półproduktu, którego ostateczny wygląd tkwi w moich własnych rękach i jest wysoce nieprawdopodobny.. Otóż mnie już te wątpliwości nie dotyczą. Nauczona doświadczeniem wiem, że więcej serca i miłości wkładam w projekt, którego włókno prawdziwie mnie zachwyca. Nie wiem dlaczego, ale chcę wierzyć, że to babska srokowatość i zamiłowanie do blasku, prowadzi mnie i moje gusta w kierunku dzianin raczej tych droższych, luksusowych, pięknych, samych w sobie. Nie dam sobie wmówić, że to "bez sensu" albo, że to "rozrzutność", albo że "wyrzucanie pieniędzy w błoto", tak często słyszane z ust normalnego, niedziergającego śmiertelnika. Nie docierają do mnie argumenty, że w "tej cenie" to można buty, pół kuchenki, 3 torebki i płaszcz na zimę.. nie dam sobie wmówić, że sweter sklepowy 3 x mniej kosztuje, jak ten jest mój, od początku do końca, temi ręcami wydziergany, z tym serduchem i z tą głową. No i co z tego, że patrzą na mnie jak na wariata, co z tego, że mają inne priorytety, ja mam swoje, i moje są najmojsze! 

Taka sytuacja mi się przypomniała, jakiś czas temu uczęszczając na kurs językowy, dzień w dzień miałam wątpliwą przyjemność czerpać wiedzę i umiejętności językowe od wyjątkowego seksisty, Nauczycielem był świetnym, ale jego wyjątkowa zdolność do szufladkowania w zależności od płci i naklejania etykietek wszelkiej maści, straszliwe była rażąca. Grupa młodych uczniów, pod wpływem jakiegoś pseudo naukowego artykułu w języku obcym, wdała się na jednych zajęciach w dyskusję na temat płci właśnie i pewnych stereotypów, czyli raj dla nauczyciela. Cwaniak próbował z rubasznym śmiechem przekonać wszystkich, że wszystkie panie mają problem zakupowy, zwłaszcza dotyczący torebek i butów.. zalała mnie krew, bo jak zazwyczaj staram się być wyrozumiała, żarty na temat kobiecego braku kontroli na widok butów, jakoś szczególnie mnie wtedy dotknęły. Oburzona wdałam się w dyskusję, notabene w języku obcym, stąd nie była to łatwa przeprawa, ale się nie poddawałam (mówiłam już, że nauczycielem był świetnym? mnie wkurzeniem zmanipulował do dyskusji, na innych działał rozbawieniem i komfortem, ale nie na mnie, to był jeden z pierwszych dni na kursie, kiedy "przemówiłam w obcym języku"!). Zarzuciłam niesprawiedliwość i krzywdzące konsekwencje etykietowania, nie dotarło.. No to się zapytałam, jak to z nim jest, bo najłatwiej tą samą bronią uzurpatora załatwić ;) z samochodowym konikiem nie trafiłam, z fotograficznym sprzętem nie trafiłam, ale dość szybko wpadłam na trop doskonały - wiertarki i sprzęty wszelkiej maści okołoremontowe. I się wylało.. że ma ich kilka kolekcji, kilka pudeł, i że wszystkie wiertarki są niemożliwie potrzebne i żadna nie była zakupiona pod wpływem fanaberii, bo przecież są inne.. trochę jak te zarzucane wszystkim paniom kolejne pary butów czy torebki! każda inna, każda niezbędna, każda wyjątkowa! 

Trochę jak te nasze włóczki, każda cudna, każda z innym charakterem, każda wyjątkowo bliska sercu i jakże inna od koleżanek z pudła! 

No to jak to z Wami jest? dajecie się jeszcze wrzucić do wora "zwariowanych na punkcie sznura" i wstyd odczuwać, czy jesteście z siebie dumne? jest jakaś włóczka, której nie kupiłyście właśnie ze względu na człowiekowe, pełne pogardy spojrzenia i teksty? Czy bimbacie sobie to, co inni myślą? Co jest normą w dziewiarstwie, a co już normą nie jest? 

Jednym z czynników decydującym o tym, czy zachowanie jest postrzegane jako zdrowe, czy chore w psychopatologii jest opinia większości.. Jeśli zatem większość mnie na stos wyśle za tę moją rozrzutność i te moje urojenia, bo w końcu nie dość, że gadam do sznurów, to one mi jeszcze mówią, co mam robić (!?), to trudno, będę przynajmniej z uśmiechem się palić..

...bylebym nie miała ulubionego swetra na sobie (takie na przykład Nelumbo.. o nieeeeeee!... albo Cocachin!), albo chusty.. albo czapki.. nieeeee......... ;)

Miłego dnia,

 pełnego zdrowego dystansu, 

Kochani!