O podróży do Grodu Kraka i koszmarnym zderzeniu z rzeczywistością..

Nie będzie dziś żadnych zdjęć dokumentujących nasz ostatni pobyt w Krakowie, nie tym razem, i nie wiem czy kiedykolwiek, ponieważ jakoś jak tam już wpadniemy, to zawsze dzieje się tyle, że nigdy nie mamy czasu na myślenie o aparacie i zdjęciach. Tym razem było podobnie, wpadliśmy do Krakowa tuż po powrocie z wakacji jak po ogień i tak samo prędko żyliśmy na miejscu by w tempie ekspresowym wrócić do naszych czterech kątów. Już jestem w domu, bogatsza o nieprzyjemne doświadczenia, powiedziałabym po przejściach, zmordowana i tęskniąca do przyszłego, spokojnego urlopu bez podobnych wrażeń i atrakcji. 

Do Krakowa jechaliśmy z duszą na ramieniu, bo ciągle towarzyszył nam lęk, czy aby na pewno zdążymy dotrzeć tam na czas. Na szczęście podróż, choć wyjątkowo długa i męcząca była, przetrwaliśmy i późnym wieczorem czwartkowym otworzyły się przed nami drzwi do mojego domu rodzinnego i ramiona stęsknionego Taty. Niestety, nie dane nam było odespać podróży i w środku nocy, zwijając się z bólu wyruszyliśmy do najbliższego szpitala, Asia, jak się później okazało zapłaciła nad wyraz wysoką cenę za pałaszowanie krokiecików po nocy i z kolką wątrobową wylądowała na SORze. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że do tej pory gotuje się we mnie, jak sobie pomyślę o tej koszmarnej nocy. Ból to jedno, niewyspanie i zmęczenie podróżą, to drugie, lęk, że przecież dzień później mam do wykonania ważne zadanie to trzecie, ale brak empatii i jakiegokolwiek zainteresowania osobą cierpiącą zwijającą się z bólu, uwięzioną na łóżku szpitalnym wśród pracowników, zwłaszcza jednej, bardzo młodej zresztą dziewczyny, prawdopodobnie pielęgniarki, albo studentki, mnie kompletnie rozwalił. Do tej pory nie miałam styczności ze szpitalnymi warunkami, no może poza krótkimi wizytami u chorych, ale wtedy nigdy nie doświadczyłam braku empatii czy bezczelności. Ale byłam wtedy krótko, przelotnie i nie ja leżałam na łóżku. Raz byłam w szpitalu w Niemczech, krótko, i choć z bólem przyszłam i zalękniona, bezstresowo wszystko się odbyło, na każdym kroku miło, sympatycznie, grzecznie, tak po ludzku, choć, jak niektórzy mówią trafiłam do jednej z "gorszych" placówek. 

Ale nie rozumiem, jak to jest możliwe, że choć byłam jedyną osobą w poczekalni na lekarza musieliśmy czekać prawie godzinę, i kompletnie nie rozumiem dlaczego młode osoby mające nocną zmianę na SORze śpią zamiast czuwać, proszone o pomoc odpowiadają, że "nie są na moje posyłki" lub kpiąco doradzają zmianę pozycji leżącej mówiąc: "jak sobie pani chce pocierpieć, to niech pani leży tak dalej". Na pytania dlaczego mi się pogarsza zamiast polepszać, bez jakiegokolwiek zainteresowania, zakopana pod kocem na krześle łaskawie odpowiada, że "kroplówka nie zeszła".. Nie wiem, może ja jestem dziwna, może się czepiam, może sobie za dużo wyobrażam, ale tyłek by chociaż podniosła zamiast krzyczeć przez pół sali by zobaczyć, jasna ciasna, bo to ja leżałam przyszpilona do łóżka z jednej strony kroplówką, z drugiej jakimś kablem, wyprostowana na plecach jak na krzyżu.. nikt mi wcześniej nie powiedział, że się skulić mogę jak boli, że mogę z palucha zdjąć to urządzenie i się zwinąć w kłębek. Dziwne.. Ale to i tak nie było najgorsze.. wspaniale jest zwijać się z bólu i słuchać pogadanek młodych pracowników oddziału ratunkowego o tym jakie to krwawe i bogate doświadczenia mają za sobą, o mózgach wypływających przez nos i fruwającym mięsie, dosłownie. Byłam chyba jedyną nie śpiącą w tym czasie osobą na oddziale wśród przynajmniej kilku pacjentów (5 co najmniej) i miałam nieodparte wrażenie, że ta cała historia jest dla mnie przeznaczona, dobrze, że nie jestem osobą obrzydliwą i takie historie mnie nie przerażają, ale jak sobie pomyślę o mojej babci w takim miejscu to mi się słabo robi. Wątpliwości co do tego, czy ta historia jest dla mnie rozwiały się później. Jakiś czas temu oglądaliśmy z Połówkiem jakąś serię telewizyjną, trochę taki dokument, jak to pracownicy konkretnych usługowych zawodów odpłacają się pięknym za nadobne klientom, których "nie lubią". I tak kelnerzy plują do szklanek z drinkiem czy filiżanek z kawą, podkładają jakieś świnie.. itp, itd. Rozumiem zatem, że bezczelność pracowników, kompletny brak profesjonalizmu, gadanie o rzeczach dla nich już zwyczajnych i codziennych, dla innych szokujących i prawie zachowanie niegodne nie jednego przedszkolaka to ich sposób na uporanie się z dokuczliwym pacjentem? Zebrało się w pewnym momencie kilku pracowników, w tym jak mniemam pielęgniarki, ratownicy, może lekarze, trudno mi powiedzieć, i nagle słyszę, między jednym moim ciężkim, bólowym wdechem i wydechem taką oto historię, "o starym, zgrzybiałym i grubym pacjencie leżącym w kąciku sali, co się z nim podziało? cierpiał okrutnie i zmarło mu się, jak on się nazywał?" i tu nagle ta sama, "życzliwa inaczej" pracownica szpitala sama sobie odpowiada na pytanie wypowiadając moje nazwisko.. można zemdleć.. ? Tak to powinno wyglądać? Chamstwo? Bezczelność? Świństwo? o braku empatii nie wspomnę? Po co tacy ludzie tam pracują? leczenie człowieka to zabawa? kabarecik? wszystkim należy się lekceważenie? brak szacunku? pogarda? a im brawo trzeba bić i wdzięczność wyrażać, tak? 

Nie powiem.. poranek w porównaniu do nocy to było niebo, a ziemia, ci wszyscy po wejściu jednego lekarza, jak mniemam ordynatora, nagle zaczęli pracować, jak mróweczki, elegancko, same fakty tylko.. grzecznie, miło i w skupieniu.. da się? 

Zapytacie pewnie czy złożyłam skargę? chciałam, nawet tą panią "życzliwą inaczej", żeby nie używać słów wulgarnych, które mi się cisną na język jak sobie o niej pomyślę, poprosiłam by mi podała swoje nazwisko, bo chętnie jej laurkę zostawię podczas wypisu, ale pani dziwnie zamilkła, potem znikła by wrócić z ekipą lekarzy i pielęgniarek i odstawić swój godny pożałowania popis specjalny. Potem po ludzku się bałam, miałam dość, leżałam w łóżku i wyłam.. nie z bólu, ale  z upokorzenia.. 

Rano, jak wydobrzałam, po prostu chciałam wyjść i nie musieć tam wrócić. Żałuję teraz, że tego nikomu nie zgłosiłam, bo ta pani tam pewnie pracować będzie, i jeszcze pewnie niejednego pacjenta przestraszy albo upokorzy. Chyba tak nie powinno być. 

A jakie są Wasze doświadczenia? Pech, że na taką panią trafiłam, czy to jakaś norma jest?