Ptyś..

Dla tego ciastka zagryzam zęby przez cały rok!

Nie.. to nie do końca prawda jest, bo okazjonalnie zdarza nam się upolować jakieś smaczne ciastko tutaj w Niemczech. Jednakże, odkąd się przeprowadziliśmy i porzuciliśmy naszą cukiernię z polskimi wypiekami, to zadanie stało się nieco trudniejsze.. Większość wyrobów cukierniczych z jakimi się spotykam tutaj w Niemczech, to ciastki utopione w lukrze. Tak, jak pewnie się domyślacie, nie jestem lukrowaną panienką.. ;) jak dla mnie lukier mógłby nie istnieć! I śmiem twierdzić, że nie ma lepszych posypek niż zwyczajny cukier puder, jedzony zwłaszcza pod wiatr! :D ;) 

No dobra.. uznaję jeszcze pączki z polewą z białej czekolady z posypką kokosową i takim właśnie nadzieniem! :D Ale te występują tutaj tylko w czasie karnawału, więc, tak czy inaczej, czekać muszę na swoich ulubieńców długo.. 

Dlaczego ptyśki mi w głowie? 

To było pierwsze ciastko, które pochłanialiśmy sezonowo, w naszym pierwszym mieszkaniu, jeszcze długo przed erą blogową.. W środku buszu mieszkając mało mieliśmy atrakcji poza biegającą zwierzyną, meczeniem kóz i muczeniem krów, szumem drzew i okolicznościowym dniem pełnym słońca. Ale jak się wybiera lokalizację na życie, w której słonecznych dni w roku jest jak na lekarstwo, to czegóż innego można się spodziewać? Trzeba było sobie życie jakoś osładzać.. na przykład ptyśkiem! Ale tamten to było PTYŚ niezwyczajny.. biel bitej śmietany aż raziła, a w środku każdego kryła się niespodzianka... Nie powiem jaka, bo mam nadzieję, że zachęcę Cię odrobinkę do spróbowania takiego ciacha jeśli zabłądzisz jakoś w moje okolice. ;) 

Tamten ptyś to jedno z nielicznych wspomnień, które noszę w swojej głowie ze wszystkimi doznaniami jakich mi dostarczył. Nie wiecie tego o nas, ale to nie był czas sielanki. Nasze, moje i Połówka, wspólne życie ledwo się rozpoczęło, kiedy spadła na nas lawina zdarzeń wstrząsających. Sami we dwójkę, oddaleni od bliskich i przyjaciół, zmagaliśmy się z okrutną rzeczywistością życia na obczyźnie i tego, co pozostawiliśmy w naszych domach rodzinnych. Nasza miłość przeszła wtedy prawdziwą próbę.. Jakimś cudem przetrwaliśmy lata bez kuchni czy mebli sypialnianych, za szafę służyła konstrukcja zbudowana z dwóch walizek i drążka.. cały nasz wtedy dorobek mogliśmy przewieźć osobowym samochodem, i wiecie - niczego nam wtedy nie brakowało!. Ostatnia nasza przeprowadzka pokazała ile się od tego czasu w naszym życiu zmieniło, jak obrośliśmy w dobro wszelakie, sprzęty (wiadomo, tylko te najlepsze!) i gadżety. I wszystko pięknie, tylko po co? 

Tęsknię za tym prostym Ptyśkiem, którego niebanalny smak przynosił radość na długie, ciemne miesiące.. 

Dziergam, powiedzmy sobie szczerze, terapeutycznie, otrzepując się z krakowskiego kurzu, tych przerażających zmian, jakie w tym mieście zachodzą, a które sprawiają, że coraz mniej mnie w tych moich zakątkach tego miasta. Na szczęście znalazłam siebie w całkiem nowych dla mnie miejscach, o dziwo, pełnych natury, spokoju, świergotu ptaków, soczystej zieleni, w towarzystwie niezwykłym, bo wśród Prawdziwych Przyjaciół. Dla jednego z nich powstaje mini Projekt.. ale o tym może innym razem..

To trochę przerażające, że po tych prawie 9 latach nie mam swojego miejsca na ziemi. Tamto już przestało dawno być moje.. To tutaj jeszcze nie tak całkiem przytuliłam.. ale to ciastko daje nadzieję. Może to nie ten sam ptyś, ale nie znaczy, że gorszy. 

Poza tym zmiany są dobre, podobno.. ;) 

Dziergam zatem od dołu - i jestem nieźle spanikowana! Cudowne merino bamboo od Zagrody osładza mi każdą minutkę. Nie zmienia to faktu, że zaczynam czuć stres, bo coraz bliżej do ramion - i teraz co tu zrobić!? Niby wiem jak, i niby wiem co chcę, ale do końca nie wiem czy to co sobie wymyśliłam mi się uda.. ;) 

Czasem warto wyjść ze swojego pudełka i zmierzyć się z tym, co nas paraliżuje.. bo może na końcu tunelu znajdziemy..  

..PTYSIA? ;) 

Miłego dnia pełnego słońca Wam wszystkim :* 

PS. Wprowadziłam niewielką zmianę na blogu, wszystkie komentarze muszą przejść wstępną moderację zanim zostaną na łamach bloga opublikowane. Dlatego jeśli Twój komentarz nie pojawi się od razu na blogu, bądź cierpliwa, jeśli nie będzie zawierał treści krzywdzących i przykrych dla innych, pojawi się na blogu wkrótce! 

Pozdrawiam ciepło! 

Wakacje czas zacząć.. :*

bezimienny..

W poprzednim poście radośnie oświadczyłam, że życie się nam nareszcie układa i praktycznie dotykam swojego "ZEN".. Nigdy, ale to nigdy przenigdy nie napiszę już nic takiego więcej.. 

Ledwie kilka godzin później świat nasz się zatrząsł rewelacjami płynącymi z Krakowa. Szczęśliwie to tylko strach co ma wielkie oczy, ale już byłam na granicy pakowania walizek i szybkiego lotu.. Spraw związanych ze zdrowiem nigdy nie lekceważymy.. nauczyliśmy się reagować natychmiast, bo życie nas tego w najgorszy z możliwych sposobów nauczyło, że nie ma co czekać, a godziny to czasem luksus, którego nie wszyscy mają w zapasie.. 

Na szczęście wszystko się dobrze poukładało, chociaż nie tak do końca, ale przynajmniej na tyle, żeby coś jednak jeszcze zaplanować zamiast działać w pośpiechu. W związku z tym właściwie godziny dzielą mnie od moich starych śmieci i mojego domu rodzinnego. Od jutra nie będzie mnie przez kilka tygodni, w związku z tym wszystkie moje dotychczasowe plany musiałam przełożyć.. i tak pisanie wzorów, dzierganie, pisanie dla Was postów, to wszystko musi zaczekać na lepszy moment, bo życie jak zwykle swoje wymagania stawia ponad wszystko inne.. 

Dlatego słowem już się nigdy przenigdy nie przyznam, że jest dobrze.. bo potem się dzieje to, czego żadne z nas nie chce.. 

Pomimo wszystko zaparłam się w sobie i zrobiłam wszystko, żeby jeszcze przed wyjazdem zdążyć Wam pokazać moje ostatnie dziecko... Niezwykle przyjemny w dzierganiu pulowerek o letnim charakterze. Jest coś takiego w intensywnie kolorem wysyconych włóczkach, że widzę je ZAWSZE w aranżacji dziurawej.. no nic na to nie poradzę. Wygląda na to, że dziurki i dziureczki latem wielbię.. ;) Więc mam ich w tym projekcie w nadmiarze. 

O dziwo, lubię się też z fioletem.. ale z tym wyjątkowo jest łatwo się pokochać. Głęboki, mroczny, piękny.. To Violeta Africana od Malabrigo na bazie sock. Uwielbiam.. kiedyś się od tej włóczki wszystko zaczęło.. a teraz zadziałała na mnie jak najlepszy kompres.. 

Z pewnością NOWEGO w tym sweterku nie zauważycie, prosta forma, bez fajerwerków, no może poza jednym szczegółem.. ciekawe czy go zauważycie? :) 

Imienia jeszcze nie ma, chętnie posłucham Waszych propozycji.. :)

Dość słów, niech obrazy same przemówią.. :*

Kciuki.. trzymajcie w najbliższym tygodniu za mnie! Przydadzą się!

A jeśli wiecie coś o jakimś dzierganiu publicznym w Krakowie w najbliższą sobotę - wdzięczna będę za informację!

Przyjemnego wieczoru i do następnego razu! :*